Refleksje po Dniu Kobiet.

Z tego co mam za oknem, wynika że Pani Wiosna zaczęła mieć wątpliwości i jednak jeszcze nie przyjdzie. Wielka szkoda, bo było już tak przyjemnie, słonko ogrzewało twarzyczkę, szalik był chętnie zdejmowany z szyi, a ja wpadałam w wir kupowania doniczek i planowania co gdzie zasieję. Przyznam, że było to trochę przez dostrzeżone już gdzieniegdzie, wychodzące spod ziemi tulipany. Aż tu raptem zrobiło się mroźno i nieprzyjemnie. 

Niby co się odwlecze, to nie uciecze i w końcu Wiosna przyjdzie, ale to uczucie zawodu jest bardzo niemiłe, tym bardziej, że o sianiu i sadzeniu wcale myśleć nie przestałam. 

W tym roku wśród klasowych obchodów Dnia Kobiet królowała pizza w rozmiarze XXL. Niesamowite, jak taki kawałek ciasta z dodatkami, podany na serwetce przez usłużnego kolegę z klasy, który potem jeszcze po wszystkim posprząta, może dorastającej kobiecie sprawić radość. Wiele radości. Tak też było i u nas i muszę powiedzieć, że jestem zadowolona. 

Były też tulipany, a u niektórych róże. 

Co do mnie samej, to po ciężkim dniu w pracy, zostałam uraczona pyszną kolacją i była to dla mnie naprawdę miła niespodzianka. Choć w sumie, nie taka niespodzianka, bo mam to wyjątkowe szczęście, że przez cały rok jestem traktowana, jakby był Dzień Kobiet. I to mi sprawia najwięcej radości.

A Wam moje drogie koleżanki bliższe i dalsze, jak minął ten dzień? Czy coś lub ktoś Was mile zaskoczył? 

Pozdrawiam i dobrego dnia!