Melissa De La Cruz: Błękitnokrwiści. Kilka słów na podsumowanie cyklu.

Cyklu Błękitnokrwiści nikomu przedstawiać nie trzeba. Wczoraj przeczytałam finałową część i chciałam się podzielić wrażeniami. Klasyczna recenzja to nie będzie, raczej garść refleksji na temat całej historii, bohaterów i rozwiązań fabularnych.

W Polsce cykl został wydany przez wydawnictwo Jaguar w latach 2010 - 2013. Rozrzut czasowy  całkiem spory, jeśli wziąć pod uwagę fakt, że na ostanie trzy tomy autorka kazała trochę czytelnikom poczekać, biorąc się w międzyczasie za inne projekty. Dla kogoś, kto hurtem przeczytał pierwsze dostępne już na rynku tomy, oczekiwanie na zakończenie, było niekiedy irytujące. 

1. Kim są Błękitnokrwiści?

To, najkrócej mówiąc, wampiry. Śmietanka towarzyska, polityczna i każda inna. Brylują głównie na Manhattanie, ale swoje Zgromadzenia mają rozsiane po całym świecie. Nie są to byle jakie wampiry, ich bowiem przodków należy szukać już w czasach starożytnych, a do Ameryki przybyli na pokładzie słynnego Mayfolwera.  Obecnie Błękitnokrwiści żyją jak królowie; uczą się w najlepszych szkołach, mieszkają w najwspanialszych apartamentowcach, jedzą i bawią się w 

najlepszych lokalach. Tak naprawdę pokutują jednak za dawno temu dokonane wybory i opowiedzenie się po niewłaściwej stronie podczas wielkiej wojny Nieba z Piekłem. Można zatem powiedzieć, że ich obecne życie jest oczekiwaniem na odkupienie i możliwość ponownego wyboru.

2. Czy piją krew? 

Tak. Mają jednak żelazne zasady, którymi się kierują. Każdy wampir może mieć familianta, człowieka, który zna jego prawdziwą naturę i dobrowolnie pozwala mu pić swoją krew. Oprócz picia krwi, wampir łączy się ze swoim familiantem bardzo silną więzią. 

3.  Bohaterowie. 

Główna para bohaterów to bliźnięta, nie połączone jednak więzami krwi. Jack i Mimi, albo jak kto woli Abbdaon i Azrael, Anioły Zniszczenia i Śmierci. Od zawsze byli razem, złączeni więzią, która w kolejnych wcieleniach pozwalała im się na nowo odnaleźć i połączyć. Nie zawsze było jednak idealnie, bo Mimi jakby Jackowi nie wystarczała. Zawsze szukał czegoś/kogoś jeszcze. 

Przestrogą nie była dla Jacka historia Michała i Gabrieli,   pierwszych z pierwszych, tych najważniejszych. 

Gabriela poszła za głosem serca, związała się ze śmiertelnikiem i miała z nim córkę, która oczywiście w przyszłości zmieni losy Błękintokrwistych.

4. Kopciuszek/Brzydkie Kaczątko

W tej serii jest nietypowy, a Kopciuszka/Brzydkie Kaczątko  przypomina chyba tylko z tego względu, że jest niepozorna, niewidoczna i niedowartościowana.  To także się się zmieni, ale na razie Schuyler mieszka z surową babcią, mamę ma w śpiączce, a ojca nigdy nie poznała. Martwią ją i dręczą te ciągłe niejasności i niedomówienia. Poza tym uwagę na nią zwraca najprzystojniejszy chłopak w szkole Jack Force, a co za tym idzie zazdrosna  Mimi Force staje się jej  wrogiem numer 1. 

5. Mimi Force, zwana też Azraelem. Piękna, pozornie okrutna i pewna siebie, ponoć pusta i zimna. Faktycznie: bardzo wrażliwa, krucha i tęskniąca za miłością. Potrafi walczyć o swoje i wbrew obiegowym opiniom, to ona jako jedna z nielicznych zostaje na polu walki, podczas gdy inni z podkulonymi ogonami ukrywają się gdzie popadnie. Zawsze nazywałam ją naczelną Zołzą cyklu, ale tak naprawdę to ona 

była powodem, dla którego kontynuowałam czytanie tej serii. W momencie, gdy Mimi zdała sobie sprawę, że na Jacku świat się nie kończy, zrobiło się naprawdę ciekawie. Jak na Zołzę przystało Mimi przeszła przemianę, ale na tyle wyrafinowaną, żeby nie zrobić z niej płaksy. Powiedzmy, że delikatnie spiłowano jej pazurki, ale urok Zołzy pozostał.

6. Kingsley Martin

Tak naprawdę Jack Force nie sięga mu do pięt, jakby słodki nie był. Kingsley to jest to: pominę fakt, że jest diabelsko przystojny, bo urodą świata nie uratujesz. (choć to miły wizualny dodatek)
Kingsley ver Arakiel jest kpiarzem i cynikiem, który poznaje się na Mimi od samego początku.
Ich miłość i związane z tym perypetie były wątkiem, który trzymał mnie przy tej serii, co było okrutne, bo bodajże w piątej części wątek ten w ogóle nie ruszył z miejsca. Niemniej jednak dla ich utarczek słownych, pikantnych wyznań i happy endu warto było czytać serię. To zdecydowanie najlepszy pomysł autorki i co tu dużo mówić, moim zdaniem kradnie on miejsce wątkowi  Jacka   i Schuyler.

        

Nie macie tak czasem? Że oglądacie coś lub czytacie dla wątku pobocznego? Miałam tak jednego lata z pewną telenowelą. Masakra. Odcinków 200, a wątek mojej ulubionej pary pojawiał  co 5-6. A jak któryś ominęłam, to potem się okazywało, że to był właśnie ten.  

7. Intryga. 

W sumie nie najgorsza, choć prawdę mówiąc 7 tomów to przesada. Pewne sprawy można było przyśpieszyć, innych w ogóle nie wprowadzać i zrobić 3-4 części. Wtedy cała historia zyskałaby lekkości i pewnej prędkości. Z tym ostatnim chodzi głównie o to, że czasami bardzo długo trzeba było na jakieś rozwiązanie czekać. Bohaterowie podróżowali to tu, to tam, tylko po to, żeby się na miejscu okazało, że to ślepy zaułek. 

Ileż można czekać? No cóż, wierny czytelnik ma w sobie niezmierzone pokłady cierpliwości. 

8. Zakończnie.

Tak sobie teraz myślę, że każdy dostał to na co zapracował i zasłużył. To chyba uczciwe, a i czytelnik sledzący ulubione (jeden, jeden!!) wątki może być zadowolony. Przyznam, że zaskoczył mnie nieco wątek Olivera i wybór, którego   dokonał, no ale zawsze mogę to zepchnąć w mroki czytelniczej niepamięci i udawać, że tego nie było.

8. Szata graficzna

Okładki są super, nie ma co zaprzeczać. W ogóle Jaguar ma fajne okładki. Moją ulubioną jest okładka części trzeciej czyli Objawienia i piątej - Zbłąkanego anioła.      

9. Na koniec. 

Z tego co czytałam w sieci o cyklu mówi się różne. Na pewno nie jest łatwo być pokłosiem Zmierzchu, bo wtedy zawsze będzie się ocenianym przez ten pryzmat. Ale wiem też, że zawsze znajdzie się grupa czytelników która ten cykl uzna za ulubiony. 

Mnie seria towarzyszyła trzy lata i gdy pomyślę o niej całościowo, z pewnym czytelniczym przywiązaniem, to dochodzę do wniosku, że nie była taka ostatnia. Miała oczywiście trochę wad, ale miała też zalety, uznajmy więc, że całość się wyrównuje. 

A Wy? Czytaliście? A może zastopowaliście na którymś tomie i nie idzie ruszyć dalej? A może tak jak ja, wierna fanatyczka pojedyńczych wątków, dotrwaliście do końca?