sobota, 29 września 2018

First time

Reżyseria: Jonathan Kasdan
Obsada: Dylan O'Brien, Britt Robertson
Rok produkcji: 2012
Czas trwania: 95 min.









Young adult króluje. Jego bohaterowie to doświadczeni przez życie młodzi ludzie, których spotkało więcej złego niż dobrego i tylko pomocna dłoń tej właściwej osoby może zmienić ich życie. Te historie są bardzo chwytliwe, a bohaterów trudno nie polubić. Niestety bardzo często łącząca ich więź ma głębokie podłoże erotyczne, a tak mi się wydaje, że i trochę to mało i trochę przekłamane. Dlaczego? Niech wrażenia z seansu First time, wyjaśnią. 

Dave i Aubrey poznają się na imprezie. On jest w ostatniej klasie, ona rok niżej. On jest beznadziejnie zakochany w swojej koleżance Jane, która traktuje go jak kumpla. Ona ma aspiracje artystyczne i chłopaka, który nie poświęca jej zbyt wiele uwagi, bo jest za bardzo skupiony na sobie. Zaczyna się od rozmowy, która przebiega tak dobrze, że aż żal się rozstać. Dave i Aubrey zdają sobie sprawę, że oto spotkali swoją bratnią duszę i potrzebna tylko odrobina śmiałości, aby tę drugą osobę pryz sobie zatrzymać i może wyjdzie z tego coś więcej. Wszechobecny nacisk otoczenia na rozpoczęcie współżycia sprawia, że bohaterowie, po krótkiej znajomości, decydują się na wspólne spędzenie nocy. Zaczyna się cudownie, a kończy... klapą. Dave i Aubrey są o krok od rozstania się na zawsze i najchętniej by się już więcej nie oglądali. Czy tak ma się zakończyć coś, co tak dobrze się zapowiadało?

Film pod względem gatunku określiłabym jako komedię obyczajową. Nie romantyczną, ale właśnie obyczajową. Akcja toczy się nieśpiesznie, zdarzają się zabawne sytuacje, ale nie nachalnie  i logiczne w stosunku do fabuły. Gdyby w tym filmie było tylko to, nie zasługiwałby na uwagę i przeszedłby niezauważony. Jednak takie pokierowanie akcją, żeby pierwszy raz się nie udało i żeby było do niczego, wprowadza historię na nowe tory. 
W historiach young adult bohaterowie są, generalnie rzecz biorąc, świetni w sprawach łóżkowych. Nawet jeśli dla kogoś jest to pierwszy raz, nie ma potknięć i wszystko od razu się udaje. 
Tymczasem Dave'a i Aubrey zżera trema i, mimo że bardzo się sobie podobają, pobija ich ich własna nieporadność i brak doświadczenia. Myśleli, że to prostsze, a tu lipa. Z takim podejściem do sprawy jeszcze się w żadnej historii nie spotkałam. I właśnie dlatego First time zasługuje na uwagę. 

Bohaterowie są zwyczajni, ale też mają swoje obawy, pragnienia, kompleksy. Być może mogliby poczekać z pierwszym seksem, ale przecież wszyscy to robią, no i dobrze byłoby mieć to z głowy przed zakończeniem szkoły. Tymczasem okazuje się, że wyobrażenia bywają bardzo dalekie od rzeczywistości. I trzeba się z tym zmierzyć. Zyskują szansę na fajny, zdrowy związek, trzeba tylko nad tym trochę popracować, bo w końcu samo się nie zrobi. 

Dlatego First time zapadnie mi w pamięć na dłużej, właśnie za podejście do tematu. To słodka, życiowa historia  z mądrym przesłaniem. Oby takich więcej.

sobota, 22 września 2018

Holly Black: Okrutny książę

Autor: Holly Black
Tytuł: Okrutny książę
Trylogia, t.1
Stron: 400
Wydawca: Jaguar






Zaczyna się jak w baśni. Trzy małe siostry zostają porwane przez pięknego, lecz okrutnego nieznajomego, który najpierw zabija rodziców dziewczynek, a potem na swym magicznym rumaku zanosi je do niezwykłej krainy. Dziwne to miejsce. Jedzenie smakuje tu inaczej, owoce mogą śmiertelnika zaczarować, a każda obietnica jest piekielnym zobowiązaniem. Gdy człowiek zacznie tańczyć, to może zatańczyć się na śmierć, a gdy wyda się jakiemuś monstrum smakowity, może się to skończyć odgryzieniem palca. W najlepszym przypadku. 

Jude oraz jej siostry są ofiarami takiego porwania. W krainie elfów mieszkają już od dekady i, ponieważ były z bliźniaczką Jude, Trayn dość małe, łatwo się w nowym domu zaaklimatyzowały. Z ludzkiej perspektywy może to wyglądać jak syndrom sztokholmski, w końcu dziewczynki wychował morderca ich matki (prywatnie jej pierwszy elfi mąż), w krainie elfów pierwszy generał królewskiej armii. Tylko najstarsza z sióstr Vivi, naturalna córka Madoka, nie chce i nie zamierza się przystosować. Planuje, że gdy tylko nadarzy się okazja, wróci do ludzkiego świata, bo w tym elfim, nie widzi dla siebie miejsca. 
To w sumie trochę paradoksalne, że autorka nie Vivi uczyniła główną bohaterką, a jej ludzką siostrę. Dorastając w okrutnym, obłudnym i brutalnym świecie elfów Jude zrobiła wszystko co tylko mogła, aby dostosować się i przeżyć. Nie było to łatwe. Elfy gardzą śmiertelnikami, głównie przez ludzkie niedoskonałości i podatność na magię. Oprócz tego Madok, przybrany ojciec bohaterki, stoi blisko króla, co naraża dziewczęta na nieustanny kontakt z elfią młodzieżą - arystokracją. A nastolatki, czy to śmiertelne, czy nie, potrafią być bardzo okrutne, co też Jude i Taryn niejednokrotnie na własnej skórze odczują.

Początkowo nie znamy planów Jude. Dziewczyna chciałaby zostać wojownikiem i, choć szkoli się w tym kierunku, wie, że jej ojczym nie da jej zgody na to zajęcie. Dopiero, gdy nadarza się okazja, by zostać szpiegiem, fabuła nabiera rozpędu. Od tej chwili wkraczamy wraz z Jude do świata trucizn, zamachów i spisków. Jednak, choć pozornie może nam się wydawać, że wiemy w jakim kierunku pójdzie akcja, wcale tak nie jest i to jest w tej historii najlepsze. 
Powieść zawiera także dość ciekawie poprowadzony wątek romansowy oraz intrygującą tajemnicę z przeszłości. Wszystko połączone w całość tworzy naprawdę fascynującą i wciągającą historię, którą czyta się z zapartym tchem. 

Autorka wiernie i szczegółowo przedstawia magiczny świat elfów. Barwne opisy strojów, tkanin, biżuterii oraz wnętrz sprawiają, że wszystko wydaje się takie prawdziwe, na wyciągnięcie ręki, tuż za zasłoną, oddzielającą świat elfów od świata ludzi. Takie opisy, kipiące od pasji, będące świadectwem bogatej wyobraźni autorki sprawiają, że książkę chce się czytać i aż boli jej zakończenie bez możności sięgnięcia od razu po kontynuację. 

I bohaterowie. Zdecydowani, targani namiętnościami i żądzami, które często pozostają w sprzeczności ze sobą. Piękny i pozornie okrutny Cardan, w rzeczywistości samotny i spalany uczuciem, które nie do końca rozumie i któremu chce i nie chce się poddać. Ludzka Jude, która pomimo wielu cierpień, nie zatraciła w tym irracjonalnym i brutalnym świecie, tego co świadczy o człowieczeństwie: troski o drugą osobę. Bohaterka, po wielu łzawych i nieporadnych śmiertelniczkach, jest miłą odmianą dla czytelnika, gdyż będąc ludzką, dobrze poznała reguły gry rządzące światem elfów i dzięki latom praktyki i obserwacji może stać się graczem, który się liczy i ma tu wiele do powiedzenia. Bohaterka nie boi się działać, a nie tylko o tym działaniu mówić. Jude bierze sprawy w swoje ręce i nawet przed czytelnikiem nie odkrywa wszystkich kart. Bardzo mi się to podoba i, choć finał pierwszej części zapowiada, że im dalej tym trudniej, mocno kibicuję Jude w czekających ją rozgrywkach politycznych, a także sercowej szermierce. Czy mężczyzna, którego uczyniła swoim niewolnikiem jej to wybaczy? Co przeważy; poryw serca czy chęć odwetu za oszustwo? Będzie gorąco i magicznie. Już nie mogę się doczekać. 

Och drogi, szanowny Jaguarze! Poproszę drugi tom jak najszybciej!



Dziękuję!

czwartek, 20 września 2018

Gdy korona coraz bliżej... V.Fast: Zamek z alabastru

Autor: Valentina Fast
Tytuł: Zamek z alabastru
Seria: Royal, t.3 
Stron: 272
Wydawca: Media Rodzina








Zmagania kandydatek z całego królestwa w pięknej scenerii bajkowego pałacu trwają. Który z czterech przystojnych młodzieńców okaże się księciem? Czy nieskazitelna Vittera, królestwo pod kopułą, ujawni przed Tanią swe tajemnice? Czyje serce zdobędzie główna bohaterka; tajemniczego Phillipa czy zdecydowanego Henry'ego?  A może przy okazji miłosnych rozterek, wyjdą na jaw także inne, polityczne tajemnice? 

Mija kolejny tydzień reality show, w którym najpiękniejsze dziewczęta z całego królestwa walczą o serce księcia. 
W finale tomu drugiego Tatiana była pewna, że oto kończy swą przygodę z pałacem i całą rywalizacją. Wszak umówiła się w Phillipem, że ten  pozwoli jej odejść spokojnie do domu. Bo w końcu tego chciała, prawda? Jakież są więc jej rozczarowanie i gniew, gdy na wizji okazuje się, że nie tylko przechodzi dalej, ale też miała najwyższe notowania, więc siłą rzeczy jej awans był gwarantowany? A Phillip nawet słowem się o tym nie zająknął.

Trzeci tom młodzieżowej serii Royal skupia się głównie na rozterkach miłosnych Tanii. Bohaterka przyznała się sama przed sobą, że zdążyła się zakochać w Philipie, jednak nadal nie rozumie zachowania młodzieńca. I przyznam, że ja też go nie rozumiałam. Gdy nikt nie widzi, poza okiem kamer, Phillip wydaje się zakochany i to naprawdę szczerze. Tym większy jest więc ból Tatiany, gdy widzi go całującego się z inną z kandydatek, o znacznie lepszym pochodzeniu. Uważam, że ta sytuacja może mieć tylko jedno wyjaśnienie. Otóż już nie jest dla nikogo tajemnicą, że poza szklaną kopułą coś jest. Meteoryty nie były meteorytami, tylko rakietami dalekiego zasięgu. Być może rodzina Charlotte ma z tym coś wspólnego, może jest w stanie zapewnić królestwu obronę, ale w zamian za koronę dla dziewczyny? A w ogóle to, nie wiem, jak inne czytelniczki, to ja bardziej polubiłam błyskotliwego i władającego sztukami walki Henry'ego niż Phillipa. Dlaczego młodzieniec, który jest nie tylko przystojny, ale i zaradny, przegrywa w starciu, z tym, co tylko wzdycha i zaborczo patrzy, ale nic nie robi? To takie edwardocullenowskie!

Odniosłam wrażenie, że trzeci tom to taka faza narastania napięcia i mnożenia pytań. To także czas drobnych incydentów, w których uważny czytelnik dostrzeże zapowiedź przyszłych wydarzeń. Mnie przynajmniej dało to do myślenia. Na przykład nauka Tanii samoobrony, uważam, że czeka nas przewrót, gdy na jaw wyjdą stare tajemnice, wtedy te umiejętności, być może uratują jej życie. 
Czytelniczo marzy mi się, aby rozwinąć potencjał pozostałych młodzieńców, z których każdy jest naprawdę sympatyczny. Osoby starszej pary królewskiej także mogłyby sporo wnieść do tej historii. 

Zamek z alabastru to bardzo przyjemna i lekka lektura na słoneczne popołudnie. Autorka wiernie i z pasją odmalowała młodzieńcze dylematy miłosne bohaterki. Mimo że jestem od niej sporo starsza, dobrze ją rozumiem. Gdy ukochana osoba nas zawodzi, chciałoby się ją bić i całować jednocześnie. A widok w ramionach rywala/rywalki boli bardziej niż najgorsza pooperacyjna rana. 
Myślę jednak, że miłosne zwycięstwo nie będzie Tatiany jedynym. Królestwo Vittery czeka kolosalna zmiana, co nie będzie łatwe. Czy Tania znajdzie w sobie dość odwagi i wytrwałości, aby walczyć dalej? Czy zdoła udźwignąć brzemię kolejnych obowiązków? Oj, będzie się tu jeszcze działo! 
I oby jak najszybciej do kolejnego tomu! I jeszcze żeby to Henry był! Ech! 

Polecam serię Royal młodszym i starszym czytelniczkom. Każda z nas, niezależnie od wieku, potrzebuje czasem literackiego cukierka o smaku Kopciuszka. Osłodzi nam on życie i umili czas.


Dziękuję!

wtorek, 18 września 2018

Przedpremierowo! Teresa Driscoll: Obserwuję cię

Autor: Teresa Driscoll
Tytuł: Obserwuję Cię
Stron: 360
Wydawca: SQN
Data premiery: 19.09.2018






Każdy z nas zapewne doświadczył w życiu sytuacji, w której musiał się opowiedzieć po którejś ze stron, albo na coś zdecydować. W chwili, gdy działamy pod presją, trudno o jasność myślenia, dopiero po wszystkim, myśląc o tym na zimno, zdajemy sobie sprawę, co mogliśmy zrobić inaczej, albo w ogóle co jeszcze. Mówi się, że często jesteśmy mądrzy po fakcie i zadajemy sobie pytanie, czemu wtedy, w tamtej chwili nie byliśmy tacy mądrzy, tacy stanowczy, tacy wygadani, jak teraz. Bo wtedy z pewnością wszystko potoczyłoby się inaczej.

Przed podobnym dylematem staje jedna z głównych bohaterek powieści Obserwuję cię. Ella Longfield, żona, matka, właścicielka kwiaciarni, w trakcie podróży pociągiem jest mimowolnym świadkiem rozmowy dwóch młodych dziewcząt z dwoma młodymi mężczyznami, którzy, jak wynika z rozmowy, właśnie opuścili więzienie.  Sama będąc matką nastoletniego syna, Ella zaczyna się martwić i myśli, co mogłaby zrobić. Gdyby się nieco wysiliła, znalazłaby kontakt do rodziców dziewcząt i powiadomiła ich o swoich spostrzeżeniach. Tylko, czy coś by to dało? Może powinna wziąć na stronę jedną z dziewcząt i w ten sposób je uczulić na niebezpieczeństwo wynikające z tej sytuacji? I znowu, czy coś by to dało? Tylko rodzice dorastających już dzieci zrozumieją tę sytuację, jak to jest upominać obce, nieswoje dziecko. Aż za dobrze wiemy, w jakim kierunku potoczy się taka rozmowa i jak zostaniemy potraktowani, mimo najlepszych chęci. 

Następnego dnia okazuje się, że jedna z dziewczyn, Anna, zaginęła. Ella, dręczona wyrzutami sumienia, zgłasza się na policję, okazuje się jednak, że to co wie, to za mało, żeby wpłynąć na bieg sprawy. 
Mija rok. Anna wciąż się nie odnalazła, a jej zaginięcie wpłynęło na życie wielu ludzi z jej otoczenia. 
Fabułę śledzimy w trzech perspektyw. 
Ella, wciąż boryka się z wyrzutami sumienia i ostracyzmem ze strony społeczeństwa. Mało tego, w rocznicę zaginięcia Anny zaczyna otrzymywać anonimowe pogróżki
Ojciec Anny, Henry, nie umie odnaleźć się w nowej rzeczywistości po stracie córki. Nie radzi sobie z rozpaczą żony i starszej córki, nie potrafi nadać sprawom biegu. 
Najlepsza przyjaciółka Anny, Sarah, dręczona wyrzutami sumienia, próbuje uporządkować własne życie. 
Każdy z bohaterów ma jakieś sekrety. Każdy coś przemilczał, a teraz nie daje mu to spokoju, bo być może wpłynęłoby to na bieg śledztwa. Nowe fakty w sprawie i odnalezienie jednego z tamtych mężczyzn, może teraz wszystko zmienić. Czy Anna się odnajdzie? 


Książkę czytało mi się nadspodziewanie dobrze. 
Historia zaczyna się niby zwyczajnie, ale potem autorka tak komplikuje sprawy i wciąż dodaje nowe wspomnienia Sarah oraz ojca Anny Henry'ego, że nie da się domyślić, co się tak naprawdę stało i gdzie jest teraz Anna. 
Dużo miejsca poświęca dysfunkcjonalności rodziny i relacji między dorastającymi dziećmi a ich rodzicami. 
Bardzo wzruszył mnie epilog i uważam, że świetnie to autorka wymyśliła. 
Zastanawiałam się nad osobą detektywa, który pojawia się w powieści i doszłam do wniosku, że gdyby Teresa Driscoll chciała kontynuować pisanie książek o tej tematyce, to Matthew, świeżo upieczony ojciec i bardzo sympatyczny człowiek, mógłby być bohaterem wiodącym kolejnej części. Miejmy nadzieję, że autorce przyjdą do głowy kolejne interesujące pomysły. 
Powieść Obserwuję cię to dobra, prosto napisana historia, która trzyma w napięciu do samego końca. Jeśli inne książki tej autorki są równie dobre, to mam nadzieję, że szybko trafią na nasz rynek. 
Polecam!



 Dziękuję!

niedziela, 16 września 2018

Przepis na udany związek czyli... Michelle Richmond: I że cię nie opuszczę

Autor: Michelle Richmond
Tytuł: I że cię nie opuszczę
Stron: 488
Wydawca: Otwarte







Stare przysłowie mówi, że małżeństwo jest jak ogród; należy je pielęgnować i o nie dbać, w przeciwnym razie zarośnie chwastami codziennych problemów i już nie da się go uratować. 
Żyjący w związkach ludzie i ci młodsi i ci starsi dobrze wiedzą, że z czasem, gdy minie już ta faza różowa i nastąpi zwyczajna codzienność, sprawy związane z bliskością i byciem ze sobą schodzą na dalszy plan. Skupiamy się na pracy, rachunkach, potem dzieciach, utrzymaniu rodziny, jesteśmy zmęczeni i myślimy tylko o tym, by zasnąć. I tak co dzień. Mijają lata i nagle okazuje się, że to o co się tak codziennie walczyło, przestało być ważne, a druga osoba, która miała być całym naszym światem, nagle stała się nam obca. Czy można było tego uniknąć? 

Jake i Alice właśnie się pobrali. On, z dwójką przyjaciół, prowadzi ośrodek terapii. Zajmuje się młodzieżą z problemami, a ostatnio także problemami małżonków, stojących na skraju rozwodu. Jest pogodnym i łagodnym człowiekiem i bardzo kocha swoją żonę. Ona, to obiecująca prawniczka, z przeszłością gwiazdy rockowej. Bohaterowie właśnie kupili dom i teraz nie pozostaje im nic innego, jak tylko cieszyć się sobą i swoim życiem. 
Ale jest jeszcze Pakt. 
Jeden z klientów Alice, a także gość na jej ślubie (po wygranej przez nią sprawie), daje małżonkom niecodzienny prezent. Jest to drewniana skrzynka, a w niej wieczne pióra oraz karteczka z napisem: Pakt nigdy was nie opuści. I tak się wszystko zaczyna. 

Czym jest Pakt? Grupą ludzi, stowarzyszeniem, którego celem jest dbanie o stałość i trwałość związków małżeńskich jego członków. Członkostwo wymaga, by małżonkowie regularnie do siebie dzwonili, dawali sobie prezenty, wyjeżdżali razem, spotykali się z innymi członkami Paktu. Proste, przyjemne i łatwe w wykonaniu zasady, prawda? Niestety są także kary za ich łamanie, a te już nie są ani przyjemne ani miłe. 
Będąc pod wrażeniem pozornie prostych zasad, Alice i Jake, trochę dla żartu, a trochę na serio, podpisują członkostwo Paktu. Początkowo wszystko idzie dobrze, z czasem jednak okazuje się, że w starciu z codziennym życiem, stosowanie się do reguł Paktu, nie jest takie proste. Mało tego, bohaterowie są nieustannie obserwowani, oceniani, poddawani krytyce, a z czasem i karom. Kiedy bezustanna ingerencja w osobistą wolność, zaczyna im mocniej doskwierać, obydwoje zdają sobie sprawę, że wplątali się w coś, co wcale żartem nie jest. Sprawa stała się poważna a wycofać się już nie można. 

Jestem od wrażeniem pomysłu Michelle Richmond. Temat wydaje się ograny i banalny. Trwałość małżeństwa. A jednak autorce udało się stworzyć świetny thriller, który trzyma w napięciu i co rusz zaskakuje ciekawymi rozwiązaniami. 
Fabuła książki obudziła we mnie dwa skojarzenia. 
Pierwsze skojarzenie związane z dążeniem do ideału to film Żony ze Stepford z Nicole Kidman (z 2004 roku) ; tam akurat wątkiem głównym było dążenie mężczyzn do posiadania idealnej kobiety i takie też były tytułowe żony, choć od razu było widoczne, że nie wszystko jest w porządku. 
Drugie skojarzenie dotyczy funkcjonowania Paktu i jego wszechobecności. Bohaterom wydaje się, że można się wycofać, zadzwonić na policję, tymczasem okazuje się, że członkowie tej organizacji są niemal wszędzie, we wszystkich kręgach społecznych. Bardzo mi to przypomina film Sekta z 2000 roku (nie podoba mi się polska wersja tytułu, lepiej brzmiałoby Bractwo lub po prostu Czaszki, no ale dobra). W filmie główny bohater dążąc do lepszego życia, wstępuje w szeregi bractwa i przekonuje się, że metody, którymi się ono kieruje są dalekie od głoszonych przez nie idei. Wycofanie się z bractwa stanie się równoznaczne z wypowiedzeniem mu wojny. 

Paradoksalnie, wiele idei głoszonych przez Pakt, dotyczących dbałości o współmałżonka, jest słusznych, zresztą Ameryki nie odkryli, przecież na tym to właśnie polega, by ze sobą być, dawać sobie prezenty, wspólnie coś robić, utrzymywać kontakt, nawet gdy jest trudno lub jest się zmęczonym. Przeraża jednak dążenie do ideału i szukanie błędów u członków Paktu, nawet tam, gdzie bohaterom nie przyszłoby do głowy. Kary są bardzo surowe i bazują na granicy upokorzenia i zdominowania psychicznego oraz fizycznego. Od Paktu nie ma ucieczki, Alice i Jake przekonują się o tym na własnej skórze. Kolejny paradoks jest taki, że im większym zagrożeniem jest dla bohaterów Pakt, tym mocniejsze są łączące ich więzi. Ciekawe, prawda? 

Powieść I że cię nie opuszczę trzyma w napięciu do samego końca. Trudno przewidzieć, kto tu jest uczciwy, a kto nie, a co za tym idzie, ciężko ufać bohaterom. Narratorem historii jest Jake i w trakcie czytania nie mogłam się pozbyć myśli, że dobrze by było, gdyby autorka oddała też narrację Alice. Ciekawie byłoby poczytać jej myśli i zobaczyć, jak ona widziała Jake i kwestie dotyczące ich związku. Trochę mi tego brakowało. 
Co do zakończenia, to przyznam, że jednak spodziewałam się po bohaterach innego wyboru. W sumie ich wybór niby był logiczny, ale bardziej intrygująco byłoby gdyby jednak zdecydowali się na tę drugą opcję. 

Przechodząc do podsumowania, bo trochę się rozpisałam. I że cię nie opuszczę to ciekawa, niebanalna powieść, którą chętnie obejrzałabym na ekranie telewizora lub kinowym. Nie nudzi, zaskakuje, sprawia, że chce się czytać, a co ważne sięgnąć po inne powieści Michelle Richmond. To bardzo dobry thriller małżeński. Polecam.

środa, 12 września 2018

Soman Chainani: Droga do sławy

Autor: Soman Chainani
Tytuł: Droga do sławy
Seria: Akademia Dobra i Zła, t.4
Stron: 480
Wydawca: Jaguar






Jak większość Czytelników, jeśli nie wszyscy, myślałam, że Akademia Dobra i Zła jest trylogią. Opowieść o Sofii i Agacie oraz ich przyjaciołach z magicznych krain zakończyła się przecież happy endem. Sofia odnalazła swoje miejsce i swoją rolę jako dziekan w Akademii, a Agata i Tedros wyjechali do Kamelotu, by po wzięciu ślubu, objąć rządy w podupadłym królestwie. Słowem, miało być długo i szczęśliwie i na tym koniec. Okazuje się jednak, że Soman Chainani nie powiedział jeszcze ostatniego słowa i zaserwował Czytelnikom czwartą część,  a na maj roku 2019 zaplanowana jest piąta! Obecnie jestem po lekturze części czwartej i myślę, że to dobrze. A co! Niech baśń trwa! 

Na początek powiem, że kolorowe i słodkie okładki serii mogą być mylące i sugerować, że odbiorcą jest młody czytelnik. Ale nie tylko. Starsi czytelnicy wyczuleni na liczne nawiązania do znanych baśni oraz na cięty dowcip od razu historię Agaty i Sofii pokochają.  
Od wydarzeń z części trzeciej minęło pół roku. Sofia piastuje urząd dziekana Akademii Zła, wprowadzając swoje udogodnienia i zmiany. Generalnie jest zadowolona, mogąc rządzić, ale widać po niej, że czegoś jej do szczęścia brakuje. Oprócz tego tęskni za Agatą, która nie odpisuje na jej listy. Tymczasem Tedros i Agata przebywają w Kamelocie. Wbrew oczekiwaniom nie przypadł im w udziale happy end. Koronacja Tedrosa okazała się kompletną klapą, bo młodzieniec nie dał rady wyjąć z kamienia Excalibura, w związku z tym rosną wątpliwości, czy aby na pewno jest prawdziwym królem. Źle to wpływa na związek chłopaka z Agatą, którą odsunął od siebie i zepchnął do roli narzeczonej planującej ślub, co, jak dobrze znamy Agatę, jest dla dziewczyny istną torturą. 
W Bezkresnej Puszczy także źle się dzieje. Ktoś atakuje uczniów przebywających na misjach i szerzą się pogłoski, że podstępny Wąż chce odebrać Lwu (czyli Tedrosowi) dziedzictwo po królu Arturze. Nasi bohaterowie będą musieli udać się na kolejną wyprawę, by ocalić to, o co już wcześniej walczyli. 

Stara legenda kamelocka o walce Lwa i Węża mówi, że po stronie prawdy stał Lew, a po stronie kłamstwa - Wąż. Jasny i klarowny podział, prawda? Autor w bardzo ciekawy sposób pokazuje, jak można manipulować faktami i opinią publiczną tak, by w krótkim czasie wszystko odwrócić. Prawda znana od wieków może zyskać nazwę kłamstwa, a kłamstwo urośnie do rangi jedynej prawdy. Kto w takim razie będzie Lwem, a kto Wężem? Oczywiście widać wyraźnie, że część czwarta to początek nowej trylogii, więc prezentowane tu wydarzenia są jedynie rozgrzewką. Spotykamy ponownie starych bohaterów, ale pojawiają się też nowi, mam tu na myśli Rhiana. Fabuła nawiązuje rzecz jasna do czarnego charakteru z legend arturiańskich (kto czytał, ten zrozumie), zdrajcy Morderda. 
Czyta się przyjemnie, a fabuła nie nudzi. Jedyne co mnie irytowało, to postępujący rozdźwięk między Agatą i Tedrosem. Tych dwoje nadal nie umie się dogadać; on jest zakompleksiony i zamknięty w sobie, ona za wszelką cenę chciałaby go ratować, nie bacząc na jego męską dumę. Myślę, że po części to doprowadza do totalnej katastrofy w finale. Oj, się narobiło. I teraz trzeba będzie iść na kolejną wyprawę, bo Baśniarz pisze, a właściwie to jest ich dwóch!

Myślę, że fanów serii nie trzeba zachęcać do czytania. Jeśli o mnie idzie, jestem bardzo zadowolona i niecierpliwie czekam na część piątą! Będzie się działo!



Dziękuję!

sobota, 8 września 2018

Sabrina Jeffries: Polowanie na męża

Autor: Sabrina Jeffries
Tytuł: Polowanie na męża
Seria: Diablęta z Hallstead Hall, t.5
Stron: 384
Wydawca: BIS






Lady Celia Sharpe została przyparta do muru, po tym jak jej brat Gabriel się ożenił. Jeśli teraz ona, w ciągu dwóch miesięcy nie wyjdzie za mąż, jej rodzeństwo straci spadek. W dodatku wyszło na jaw, że rodzina już przywykła do faktu, że chłopczyca Celia jest nieatrakcyjna i trudno będzie miała znaleźć męża. Trudno? Co to to nie! Już ona im pokaże! Przecież nie może to być trudniejsze od strzału z 50 metrów, prawda?

Najmłodsza z rodzeństwa Celia postanawia udowodnić rodzinie, a w duchu i sobie, że potrafi zdobyć mężczyznę. O sprawdzenie kandydatów prosi pracującego od roku dla rodziny Sharpe'ów pana Pintera, detektywa z Bow Street. Nie znosi go co prawda, ale nie da się ukryć, że jest dobry i rzetelny w swoim fachu.
Pan Pinter niechętnie podejmuje się zadania. Myśl o zalotnikach Celii jest mu bardzo nieznośna.
Co łączy tych dwoje  i czy pod warstwą wzajemnej niechęci kryje się może jakieś uczucie?

Od pierwszego tomu, kiedy to szarmancko pomagał Marii, jestem wielką fanką pana Jacksona Pintera. Od razu wiedziałam, że jego i Celię połączy  uczucie! Czekałam na lekturę piątego tomu z wielką niecierpliwością i się nie zawiodłam! To trochę tak, jak w powieści Jane Austen. On jest Zasadniczy i Dumny, ona - cóż, uprzedzona. Gdyby nie zbieg okoliczności, przegapiliby miłość życia. Na szczęście udało się im dojść do porozumienia. Muszę przyznać, że z romansowych wątków cyklu ten właśnie, po historii Minerwy i Gilesa, należy do moich ulubionych. Zabawne, cięte dialogi między bohaterami, krztyna niebezpieczeństwa i wysmakowane sceny miłosne, wszystko to sprawia, że tę książkę się dosłownie połyka.

Rumieńców nabiera także sprawa śledztwa w związku ze śmiercią rodziców bohaterów. Już wiadomo, że nie był to tragiczny wypadek, ani że pani Sharpe nie zabiła męża w szale zazdrości. To było zabójstwo i w finałowym tomie wreszcie dowiemy się kto i dlaczego zabił lorda i lady Sharpe. Bedą chwile grozy i niebezpieczeństwa.

Cykl Diablęta z Halstead Hall to bardzo przyjemna lektura na wakacje. XIX - wieczny Londyn, era gorsetów i pantalonów, czas reputacji i kradzionych chwil intymnych, zupełnie inna mentalność; Sabrina Jeffries świetnie i obrazowo przeniosła to na karty swoich powieści. Cieszę się, że odkryłam twórczość autorki i już sięgam po jej kolejny cykl, ten o starych pannach.

Seria Diablęta z Hallstead Hall: 

4. Zaloty Gabriela, 5. Polowanie na męża.

wtorek, 4 września 2018

Lucy Maud Montgomery: Jana ze Wzgórza Latarni

Autor: L.M. Montgomery
Tytuł: Jana ze Wzgórza Latarni
Stron: 221
Wydawca: Nasza Księgarnia







11-letnia Jana Wiktoria Stuart mieszka z mamą, babką i ciotką w wielkim domu w Toronto. Pomimo zewnętrznego blichtru i bogactwa babki Kennedy, Jana nie uważa się za szczęśliwą. Ma poczucie, że babka jej nie lubi, a co za tym idzie, nie lubi, gdy mama Jany okazuje jej jakąkolwiek czułość. Przez pozostałą część rodziny dziewczyna uważana jest za niedorajdę w każdej dziedzinie. Ojca nigdy Jana nie poznała i jest przekonana, że mężczyzna nie żyje, jakie jest więc jej zdziwienie, gdy na ulicę Wesołą do domu babki przychodzi list autorstwa jej taty! Mężczyzna wyraża w nim prośbę, aby Jana mogła spędzić z nim lato na Wyspie Księcia Edwarda. Początkowo Jana nie chce jechać, na miejscu przekonuje się jednak, że jej tata, Andrzej jest dobrym i pogodnym człowiekiem. Od tej pory dziewczynka skrycie marzy, by na nowo połączyć swoich rodziców, którzy przed laty się rozstali. 

Kiedyś czytałam o perypetiach Jany i jej przyjaciół z perspektywy dziecka i podobnie, jak bohaterka, wyczekiwałam happy endu dla jej rodziców i utarcia nosa złośliwej babce. 
Czytając ponowie i znając już finał tej historii, mogłam się skupić na innych aspektach tej powieści,  zgoła bardzo mądrej. 
Obserwując relacje Jany z jej babką, a potem z tatą, nie mogłam pozbyć się myśli, jak faktycznie niewiele trzeba, by albo dziecku podciąć skrzydła, albo je w nie uzbroić. 
Toksyczna, zazdrosna o ukochaną córkę babka, traktuje małą Janę jak wroga, żywy dowód na to, że kiedyś Robin zdołała się jej sprzeciwić i prawie wyzwolić spod jej wpływu. Co z tego, że dziewczynka jest dobrze ubrana i chodzi do dobrej szkoły, skoro uczy się kiepsko, praktycznie nie ma przyjaciół i uznawana jest za do niczego nie zdatną. Słaba i uległa matka Jany, nie potrafi się matce przeciwstawić, a co za tym idzie pokierować własnym życiem, tak jakby w głębi duszy chciała. Widać po niej od razu, że piękne stroje i przyjęcia nie dają jej szczęścia ani satysfakcji. 
Przebywając na wakacjach na wyspie, nie narażona na złośliwą krytykę i kpiny, Jana może robić rzeczy, które zawsze chciała, ale nie wypadało jej jako dziewczynce z dobrego domu. Lista jest długa, ograniczę się więc tylko do gotowania, sprzątania i robienia przetworów. W przyjaznym otoczeniu, wśród zwykłych ludzi Jana rozkwita i nabiera pewności siebie. Okazuje się, że może robić wszystko, co tylko zechce; nauczyć się pływać, chodzić boso, piec ciasta, uprawiać ogródek, naprawiać dach, pracować w polu, a nawet oswoić lwa! I wcale nie są do tego potrzebne wielkie pieniądze. Wystarczy proste, dobre słowo i odrobina wiary innych w nasze możliwości. 

Jana ze Wzgórza Latarni to bardzo dobra powieść. Historia jest mądra, przenikliwa, a kiedy trzeba zabawna i zaskakująca. Ciekawe jest to, że Jana będąc dwa razy na wakacjach u taty, dorasta szybciej niż jej uległa i stłamszona przez własną mamę, matka. Oczywiście na klęskę związku rodziców Jany złożyło się znacznie więcej czynników, które uważny czytelnik wyłapie bez trudu (jego wojenna trauma, różnica społeczna; ona bogata, on biedny, dwie zazdrosne, toksyczne osoby: ciotka Irena i babka Kennedy, itp.), jednak to naprawdę niesamowite, na jakie drogi może zaprowadzić człowieka miłość drugiej osoby, gdy jest zbyt zaborcza i tłamsząca. 

Jana ze Wzgórza Latarni ma cudowny klimat. To klimat dorastania i poznawania świata, pokonywania własnych lęków, które dla kogoś zabawne, nas mogą paraliżować (mam rzecz jasna na myśli krowy), to także klimat lokalnego kolorytu, zabawnych, wścibskich, niepowtarzalnych sąsiadów, którzy na święta w prezencie przysyłają ci suszony cząber, drewienka z morza do kominka czy żywiczną gumę do żucia. Jany ze Wzgórza Latarni nie da się nie lubić. To już przecież klasyk.