czwartek, 30 stycznia 2020

David Baldacci: Ostatnia mila

Autor: David Baldacci
Tytuł: Ostatnia mila
Seria: Amos Decker, t.2
Stron: 400
Wydawca: Dolnośląskie








Ostatnia mila to moje drugie spotkanie z prozą Davida Baldacciego autora przygód niezwykłego detektywa Amosa Deckera. Pierwsze spotkanie było na tyle mile zaskakujące i obiecujące, że niemal od razu zabrałam się za czytanie części drugiej. Kluczem do sukcesu serii jest postać głównego bohatera, genialnego śledczego, dotkniętego hipermnezją. Powieść W pułapce pamięci (część pierwsza cyklu) utrzymana była w dramatycznym tonie; śledztwo dotyczyło rodziny głównego bohatera. Dlatego byłam ciekawa dalszych jego losów. 

Zgodnie z ustaleniami z agentem FBI Bogartem, Amos szykuje się do objęcia posady w biurze śledczym. Oddział, którego ma być częścią będzie się zajmował niewyjaśnionymi sprawami sprzed lat, rokującymi jednak na rozwiązanie. Gdy jednak Amos słyszy w radio informację o odwołaniu egzekucji na Malvinie Marsie, już wie, że tylko tą sprawą chce się zajmować. Widzi w niej bowiem podobieństwo do tej związanej z jego rodziną. 
Sprawa wydaje się banalna. Melvin Mars został skazany na karę śmierci za zabójstwo swoich rodziców. Odsiedział w więzieniu 20 lat i teraz cudem uniknął zabójczego zastrzyku, gdyż ktoś inny, także przebywający w więzieniu, przyznał się do jego zbrodni. Smaczkiem tej historii jest fakt, że Melvin świetnie zapowiadał się jako wybitny sportowiec, zdolny futbolista, był o krok od podpisania kontraktu o zawodowstwo. Był także dzieckiem mieszanej pary, miał czarną matkę i białego ojca, co jak na tamte czasy było jeszcze pewną rzadkością. 

Zespół pod dowództwem agenta Bogarta bierze sprawę Marsa. Członkami zespołu są poznana w pierwszej części Alex Jamison, zaprzyjaźniona z Amosem dziennikarka oraz dwoje nowych bohaterów, których, póki co, autor trzyma na dalszym planie. Są to psychiatra Alex Davenport oraz inny agent FBI Todd Milligan. 

Po przeczytaniu części drugiej już zdążyłam się zorientować, że prowadzone przez bohatera sprawy nie są proste ani oczywiste. Przypomina to trochę zdejmowanie kolejnych warstw z cebuli. Makabryczne zabójstwo dwójki pozornie zwyczajnych ludzi prowadzi czytelnika  do odległych wydarzeń sprzed 40 lat i okazuje się być wierzchołkiem góry lodowej. Lubię takie stopniowe odkrywanie tajemnic, a Amos ze swoim komputerowym umysłem jest po prostu świetny. Dodatkowo bohater bierze się za siebie i przechodzi na dietę. Jakie będą efekty, to się okaże. 

Lektura Ostatniej mili była bardzo przyjemna i nie nużyła. Autor bardzo skrupulatnie buduje swoje intrygi, dba o szczegóły i wodzi czytelnika za nos. Jeśli ktoś szuka historii sensacyjnej, to przygody Amosa Deckera są dobrą propozycją na wolne dni. Polecam.

sobota, 25 stycznia 2020

Elizabeth Chadwick: Tron królowej

Autor: Elizabeth Chadwick
Tytuł: Tron królowej
Trylogia o Eleonorze Akwitańskiej, t. 3
Stron: 471
Wydawca: Prószyński i S-ka







Trzeci tom losów Eleonory Akwitańskiej otwiera w życiu bohaterki nowy rozdział.
Przez najbliższych 15 lat królowa Anglii będzie więźniem swojego męża, króla Henryka. Jest to kara za podburzanie synów przeciwko ojcu, który ani myśli władzę przekazywać synom. Komfort więzienia będzie zależał od humorów króla. Raz będzie to więc kompletne odosobnienie, bez prawa spotkań z dziećmi lub kimkolwiek i bez prawa odbierania wieści z zewnątrz. Niekiedy zaś, na krótki czas, Eleonora będzie mogła przyjmować gości, widywać się z dziećmi, a nawet przez chwilę być na dworze. To jednak nie jest cała historia. Każde uwięzienie kiedyś się kończy, a królowa  nie powiedziała jeszcze ostaniego słowa.

Jestem po wrażeniem trzeciej części trylogii. To naprawdę niesamowite, ile życia tchnęła autorka w główną bohaterkę, a także w postaci drugoplanowe. Są to postaci historyczne,  w to nikt nie wątpi, ale żyły w epoce średniowiecza, jak dla nas czasach bardzo odległych. Mimo to autorce udało się stworzyć nie tylko świetną powieść historyczną, ale także przedstawić osoby i wydarzenia tak, że same zapadają w pamięć. Eleonora miała wiele twarzy; była matką licznej gromadki dzieci, żoną królów Francji i Anglii, wytrawnym graczem politycznym, ale też ciotką, przyjaciółką, babką. Świat wokół niej podlegał zmianom; kraj razem z nim. Alienor, bo tak się ją nazywa w powieści, pomimo ograniczeń, jakie nakładało na nią bycie kobietą, uczestniczyła w polityce i miała wpływ na ważne decyzje dotyczące losów kraju. Przeżyła obu mężów i niemal wszystkie swoje dzieci, stała się inspiracją i mentorką dla swoich wnucząt i odeszła jako kobieta spełniona i wzór do naśladowania. Ponieważ trzecią część czytałam dość długo po tym, jak skończyłam pierwszą i drugą część, być może dlatego mój odbiór był nieco inny, z dystansem i dojrzalszy. 

Tron królowej, a właściwie cała trylogia o Eleonorze Akwitańskiej to bardzo przyjemne w odbiorze źródło wiedzy o epoce średniowiecza. Czytelnik ma szansę się dowiedzieć, jak wtedy ludzie żyli, jak mieszkali i podróżowali. Najcenniejsza jednak jest wiedza o polityce, w której naczelne miejsce zajmowało pochodzenie i zawarte małżeństwo, postrzegane jako sojusz, kontrakt, do którego obie strony wnosiły ziemie i majątek. Przypieczętowaniem tego miała być liczna gromada potomstwa (dzieci wtedy często umierały w dzieciństwie) synów, jako następców tronu i córek, jako gwarantek korzystnych sojuszy. Brak dzieci oznaczał albo unieważnienie związku, karę Bożą i niską opinię społeczną. Małżonków często dzieliła spora różnica wieku, mężczyzna przed 40 rokiem życia był ju uważany za starca, bywało, że zaręczano dzieci w kołyskach lub żeniono ze sobą bliskich kuzynów.  Małżeństwa zgodne lub z miłości bywały rzadkością, a wierność małżeńska mężczyzn nie obowiązywała, stąd po zamkach roiło się od nieślubnych królewskich i książęcych dzieci, które były dowodem na płodność króla i siłę nasienia, a w dorosłym życiu miały być wsparciem dla następcy tronu. 

Ta mentalność ludzi średniowiecza tak krańcowo różna od naszej dziś, sprawiała, że lektura książki był wielką przyjemnością. Czytałam z zaciekawieniem, niekiedy nawet zniesmaczeniem. 
Tron królowej to dobra lektura dla lubiących powieści historyczne i wyjątkowe bohaterki, a taką bez wątpienia Eleonora Akwitańska była. Bardzo polecam, to pozycja warta uwagi.

wtorek, 21 stycznia 2020

Alex Marwood: Najmroczniejszy sekret

Autor: Alex Marwood
Tytuł: Najmroczniejszy sekret
Stron: 416
Wydawca: ALBATROS









Najmroczniejszy sekret kupiłam na biedronkowym kiermaszu. Przeczytałam początek i książka tak mnie wciągnęła, że skończyłam ją w jedno popołudnie. Nie było to moje pierwsze spotkanie z twórczością Alex Marwood; mam już za sobą lekturę Dziewczyn, które zabiły Chloe, niemniej jednak Najmroczniejszy sekret bardzo miło mnie zaskoczył i okazał się naprawdę dobrą historią. 


W 2004 roku developer budowlany Sean Jackson szykuje się do hucznych obchodów 50. urodzin w gronie rodziny i przyjaciół. W trakcie imprezy znika bez śladu jedna z jego córek bliźniaczek, z drugiego małżeństwa, Coco. Szeroko zakrojone poszukiwania dziewczynki nie przynoszą żadnego rezultatu. Dziesięć lat potem z okazji pogrzebu Seana spotykają się osoby, które były uczestnikami tamtego przyjęcia. Jedna z dorosłych córek Seana, Mila, zaczyna się zastanawiać, co takiego stało się z Coco. Kilka rzeczy wskazuje na to, że przyjaciele Seana nie mówią całej prawdy i ukrywają coś, co w ich mniemaniu mogłoby ich pogrążyć. Czy bohaterce uda się dowiedzieć, jaka jest prawda? 


Tym, co mi się spodobało najbardziej, było pokazanie, jak wiele twarzy może mieć jeden człowiek, zależnie od tego, kto na niego patrzy i kim dla tej osoby jest. Gdy poznajemy Seana z jego narracji, wydaje się dość sensownym, choć humorzastym mężczyzną, człowiekiem sukcesu, wciąż nieustabilizowanym życiowo. Gdy jednak zobaczymy, jak traktuje swoje żony, córki i znajomych, już nie będziemy tak lekkomyślnie obdarzać go sympatią. W osobie Claire, drugiej żony, świetnie autorka pokazała, jak bardzo można się zawieść na drugim człowieku, będąc zaślepionym uczuciem do niego. Sean był dla niej inny, gdy mieli romans; gdy zaś została jego żoną i urodziła mu dzieci, zdała sobie sprawę, że w podobnej sytuacji była jego pierwsza żona, gdy zaczął ją zdradzać z Claire. Równie ciekawą i intrygującą postacią jest młodziutka Simone, która wydaje się zupełnie niegroźna i niepozorna, a przez to jeszcze bardziej niebezpieczna. 


Toksyczne relacje łączące grono znajomych Seana, walka, by utrzymać dobrą reputację i standard życia; Alex Marwood naprawdę świetnie to wszystko rozrysowała. To, ile są w stanie zrobić ci ludzie, aby ich sekrety nie wyszły na jaw, jest szokujące, a jednocześnie tak smutnie prawdziwe. To dlatego druga powieść autorki jest znacznie lepsza niż pierwsza; szokuje, zaskakuje i daje do myślenia. Tutaj nie ma jednej wersji prawdy; każdy ma własną, a jedna ogólna jest dopasowywana do wszystkich. Najlepsze zaś jest to, że wielu rzeczy możemy się domyślać; autorka nie podała nam ich na tacy, jednak ostatnie decyzje Simone są wiele mówiące. 


Polecam Najmroczniejszy sekret; to dobry thriller psychologiczny, ze świetnie zaplanowaną intrygą. Naprawdę warto.


piątek, 17 stycznia 2020

David Baldacci: W pułapce pamieci

Autor: David Baldacci
Tytuł: W pułapce pamięci
Seria: Amos Decker, t.1
Stron: 400
Wydawca: Dolnośląskie








Mija rok od tragedii, która spotkała detektywa Amosa Deckera. Nieznany sprawca bestialsko zabił żonę, córkę i szwagra mężczyzny; nie zostawił żadnych śladów i do tej pory go nie schwytano. 
Amos zrezygnował z pracy w policji, roztył się do monstrualnych rozmiarów i żyje jak uliczny kloszard, imając się mało płatnych zleceń. 
Wszystko zmienia się, gdy na policję zgłasza się człowiek, który przyznaje się do popełnienia owej zbrodni. Uwagę policji i śledczych przykuwa także sprawa strzelaniny w miejscowej szkole średniej; zamaskowany sprawca zabija kilkoro uczniów i nauczycieli, wyjątkowo sprytnie unikając kamer. 
Amos zostaje zatrudniony w charakterze policyjnego konsultanta i szybko przekonuje się, że odkrycie tożsamości zamachowca doprowadzi go do zabójcy jego rodziny.

Książka wciąga do razu. Interesująca i bardzo realistycznie brutalna jest sprawa dokonanych zabójstw oraz modus operandi sprawcy. W bardzo ciekawy sposób pracuje także sam Amos.

Tym, co wyróżnia bohatera z tłumu innych detektywów i śledczych, jest jego nietypowa przypadłość, którą nabył na skutek urazu głowy. Standardowym skojarzeniem dla nas, zwykłych ludzi, jest to, że jeśli dozna się urazu głowy, mózg trwale się uszkadza, zazwyczaj zmieniając swojego posiadacza w warzywo. Jednak bardzo rzadko, ale jednak, istnieje szansa, że w ludzkim mózgu dojdzie do przestasowania (nazywam to jako laik), które uczyni z człowieka geniusza w danej dziedzinie. Klasyfikacja schorzeń nazywa to zespołem sawanta czyli jednostki wybitnie uzdolnionej. Amos Decker ma niezwykłą pamięć. Powiedzieć o niej, że jest fotograficzna to za mało. Amos może wrócić do dowolnego wydarzenia z własnego życia i przeglądać je sobie dowolną ilość razy jak film na dysku. Jego wspomnienia są wciąż żywe i nigdy nie blakną. Obrazy i doświadczenia, które zbiera widzi w swojej głowie w jednolitych kolorach. Dodać, że jest mocno obciążony prywatną tragedią i już mamy nietypowego bohatera, który fascynuje czytelnika i każe siebie obdarzyć zainteresowaniem i sympatią, choć jest tak trudny w codziennym obyciu.

Jednocześnie, co jest ogromną zaletą, Amos z uporem maniaka dąży do rozwikłania sprawy. Nie tylko dlatego, że jest dla niego osobista, ale też dlatego, że ze swoją przypadłością po prostu nie potrafi przyjąć do wiadomości, że czegoś nie wie. I ta właśnie niewiedza pcha go w stronę rozwiązania. Najciekawsze jest, że każdy drobiazg, nawet najmniejszy detal, nieopatrznie wypowiedziane przez kogoś słowo, może stać się katalizatorem do rozwiązania zagadki. Dla postronnego człowieka może to nie mieć znaczenia. Dla Amosa ma wielkie.

Gdy już wydaje się, że udało się odkryć tożsamość zabójcy, autor odkrywa przed nami nowe poszlaki i okazuje się, że cała sprawa jest znacznie bardziej skomplikowana niż się wydawało na początku. Fabuła wciąż przykuwa uwagę czytelnika i nie pozwala się nudzić. Dawid Baldacci bardzo starannie ułożył całą intrygę, wysoko tym stawiając poprzeczkę i mam nadzieję, że kolejne części o przygodach Amosa Deckera będą równie dobre. Polecam miłośnikom rasowych thrillerów. 

wtorek, 14 stycznia 2020

Katherine Woodfine: Szmaragdowy smok

Autor: Katherine Woodfine
Tytuł: Szmaragdowy smok
Seria: Tajemnice Domu Handlowego Sinclairs, t.3
Stron: 336
Wydawca: Dwukropek 








Szmaragdowy smok to trzecia część cyklu o przygodach pracowników największego wówczas w Londynie Domu Handlowego Sinclairs. Szalone, często niebezpieczne przygody Sophie, Lill oraz ich przyjaciół zdążyły już zaskarbić sobie moją sympatię, a lektura kolejnej powieści jest wielką przyjemnością. 
Po poważnym starciu z gangsterem Baronem, w życiu naszych bohaterów nastał spokój. Nie oznacza to, że wszystkie zaszłości znalazły swój finał, ale zakończenie poprzedniego tomu z pewnością skierowało wiele spraw na nowe tory. Jedno jest pewne, nie było to ostatnie spotkanie z Baronem, byłoby to bowiem zbyt proste. 

Jest wrzesień 1909 roku, dość paskudna deszczowa jesień. Sophie zajmuje się drobnymi zleceniami detektywistycznymi, a Lil spełnia się w teatrze w roli Arabelli. Słowem zapanowała pewna stagnacja. I właśnie w tym momencie w życie bohaterek wkracza Jack, brat Lil, który rzucił prawo i został studentem sztuki. Jego pojawienie się połączy ze sobą dwa światy: studentów uczelni sztuk pięknych oraz pracowników Sinclairs. 

Niebawem w Domu Handlowym ma zostać otwarta kolejna wystawa prac dawnych mistrzów malarskich, a jej najważniejszym eksponatem będzie słynne dzieło Szmaragdowy smok Cassellego. Co ciekawe kilka miesięcy wcześniej z innej wystawy skradziono obraz z tej samej kolekcji Biały smok. Nic więc w sumie dziwnego, gdy dzień przed otwarciem wystawy znika także Smok szmaragdowy. Dowiadujemy się, że słynnych smoków było siedem i że są one przedmiotem wielu dyskusji i elektryzują znawców. Gdy skradziony zostaje Szmaragdowy, kurator wystawy pan Lyle popada w rozpacz. Winną kradzieży zostaje okrzyknięta skromna studentka Lenora Fitzgerald, szybko jednak okazuje się, że domniemany udział dziewczyny w tej sprawie jest zaledwie wierzchołkiem góry lodowej. 
Sophie, Lil oraz chłopcy, a także Jack i przyjaciele Leo ze studiów jednoczą siły, by udowodnić jej niewinność i odnaleźć prawdziwego sprawcę kradzieży. Zagadnienie okazuje się znacznie bardziej skomplikowane niż bohaterowie początkowo sądzili i robi się coraz bardziej niebezpiecznie.

Po raz kolejny autorce udało się wciągnąć mnie, jako czytelnika, w klimat i specyfikę epoki. Kolejne rozdziały zaczynają się w ten sam sposób, to znaczy od fragmentu opisu kolejnych smoków, które być może zawierają ukryty przekaz możliwy do odczytania tylko wtedy, gdy posiada się je wszystkie. Odkrycie tajemnicy poprowadzi nas do tajnego stowarzyszenia, realizującego własny plan. Czy naszym bohaterom uda się go udaremnić i odzyskać Szmaragdowego smoka?
Na minus przemawia fakt, że, w moim odczuciu, na pierwszy plan wysunięto Leo, spychając tym samym na bok Sophie i Lil, trochę mi się to nie podobało. 

W ogólnym rozrachunku lektura wypada bardzo dobrze. Akcja idzie sprawnie do przodu, pojawiają się także bohaterowie z poprzednich części, co daje fabule spójność i ciągłość. Sprawnie przeprowadzone zakończenie satysfakcjonuje i obiecuje dużo więcej w kolejnej części. I aż żal opuszczać Sinclairs. 

Szmaragdowy smok to bardzo przyjemna lektura, zarówno dla czytelnika w każdym wieku.

niedziela, 12 stycznia 2020

Eva Garcia Saenz de Urturi: Cisza białego miasta

Autor: Eva Garcia Saenz de Urturi
Tytuł: Cisza białego miasta, t.1
Stron: 572
Wydawca: MUZA









Od momentu premiery na polskim rynku czyli od lutego 2019 roku o powieści Cisza białego miasta wybrzmiewają same superlatywy. Jak to zwykle bywa, gdy coś ma taki rozgłos, omijam to, dlatego bardzo długo było mi z tą książką nie po drodze. Okazja, by ją przeczytać, nadarzyła się w minione już święta. I teraz już wiem, że niepotrzebnie tyle zwlekałam. Powieść jest bardzo dobra i nie jestem w tej opinii odosobniona, najpierw bowiem przeczytała ją moja Mama i od razu sięgnęła po część drugą, a teraz niecierpliwie czeka na trzecią.

Północna Hiszpania, miasto Vitoria, będące stolicą Kraju Basków. Jest koniec lipca 2016 roku. Niedługo, po 20 latach odsiadywania wyroku w więzieniu za brutalne zbrodnie, na przepustkę ma wyjść ich domniemany sprawca, archeolog i celebryta, Tasio Ortiz de Zarate. Kwestia ta nie elektryzowałaby nikogo tak bardzo, gdyby nie fakt, że zostaje popełniona kolejna zbrodnia, z użyciem tych samych szczegółów, co przed laty. Morderca dobierał swoje ofiary pod względem wieku i nazwisk, nic więc dziwnego, że w mieście zaczyna panować panika. Tasio Ortiz jednak wciąż przebywa w więzieniu, więc kto jest sprawcą? Wspólnik, naśladowca? A może jeszcze ktoś inny?

Główny bohater powieści i prowadzący śledztwo profiler policyjny Unai Lopez de Ayala ma do tej sprawy bardzo osobisty stosunek, gdyż od tego właśnie zaczęła się jego policyjna kariera. Dlatego nie potrafi odpuścić i z uporem maniaka drąży i poszukuje śladów.

Historię poznajemy z dwóch perspektyw czasowych. Obecnie czyli w upalne dni lipca i sierpnia śledzimy starania policji, by uchwycić zabójcę, który za każdym razem wydaje się być o krok przed policją. Zabójstwa są bardzo starannie zaplanowane, ofiary dobrane, a sceneria pełnej zabytków Vitorii niezwykła. Klimatu dodatkowo dodaje czas, w którym akcja się toczy. Całe miasto żyje przygotowaniami do Fiestas de la Virgen Blanca święta Matki Bożej znanej tutaj pod nazwą Biała Panienka. Ulice starówki zapełniają się tłumami miejscowych i przyjezdnych i na 6 kolejnych dni miasto zmienia się w jedną wielką fiestę, pełną przeróżnych atrakcji, takich jak tańce, rywalizacje sportowe, fajerwerki, korrida, parady, koncerty i wiele innych. Autorka swobodnie wplata motywy tego święta w fabułę powieści i robi to niezwykle naturalnie i zgrabnie. Z kart powieści aż bije ten upał, klimat zabawy i fiesty.

Druga perspektywa sięga lat 70 ubiegłego wieku i opowiada o młodości i małżeństwie Blanki Ortiz de Zarate, a więc matki Tasia. Nietrudno się więc domyślić, że to wtedy wydarzy się coś, co ma wpływ na obecne wydarzenia.

Rozwiązanie zagadki nie jest takie łatwe i oczywiste jak mogłoby się wydawać. Liczy się tu każdy detal i szczegół i przyznam, że sama nie domyśliłam się, kim jest zabójca. To znaczy wydawało mi się, że już wiem, ale sprawa okazała się znacznie bardziej skomplikowana.

Książkę czyta się niezwykle dobrze, chodzi mi o to, że wszystko jest tak skonstruowane, że nie nuży i wciąż coś się dzieje. Myślę, że duża w tym zasługa głównego bohatera oraz otaczających go ludzi, członków rodziny, przyjaciół, współpracowników. Każdy z nich ma jakieś sekrety, przeżył coś co go określa i kształtuje jako człowieka. Dzięki temu nigdy nie jest nudno. Lektura Ciszy białego miasta była dla mnie wielką przyjemnością, po raz kolejny przekonałam się, że Hiszpanie mają talent do snucia niezwykłych i wciągających historii. To dlatego już bez ociągania, sięgam po kontynuację trylogii (bo tak, to trylogia) zatytułowaną Rytuały wody.

Polecam powieść miłośnikom dobrych thrillerów. Naprawdę warto, bo jest to pozycja inna od pozostałych tego gatunku.

czwartek, 9 stycznia 2020

Holly Black: Królowa niczego. Przedpremierowo!

Autor: Holly Black
Tytuł: Królowa niczego, t.3
Data premiery: 15.01.2020.
Stron: 360
Wydawca: Jaguar








Kilka dni temu w moje ręce trafił przedpremierowy egzemplarz trzeciej części trylogii o magicznej i fascynującej krainie elfów autorstwa Holly Black. Ponieważ druga część zakończyła się spektakularnym cliffhangerem, oczekiwanie na część trzecią było istną torturą. 

Jude Duarte, śmiertelniczka, która zakręciła elfim światem i zasiała na dworze królewskim istny zamęt, została z tego świata wygnana. Nie chcę tutaj pisać więcej, aby nie psuć przyjemności z czytania tym, którzy jeszcze serii nie znają. Jednak muszę powiedzieć, że nie tak miało być. Związek Cardana i Jude już tak mocno się zaawansował, a tu taki cios. Dlaczego, dlaczego, dlaczego, chciałoby się raz po raz zadawać to pytanie? Co siedziało Cardanowi w głowie i co teraz? Obecnie już znam odpowiedzi, jestem po lekturze części trzeciej i jestem spokojna. Czytałam też recenzje innych czytelników i wreszcie rozumiem żal i rozczarowanie niektórych. Ale po kolei. 

Jude, po decyzji wygnania, stara się zadomowić na nowo w świecie śmiertelników. Staje zatem przed tak przyziemnymi sprawami jak opłacenie rachunków czy pomoc w lekcjach elfiemu braciszkowi Dębowi. Z drugiej strony dziewczyna nie potrafi zapomnieć o świecie elfów i wybaczyć sobie, że tak się dała Cardanowi podejść, pozwalając tym samym wyeliminować się z politycznej szachownicy władzy. A przecież tyle wycierpiała, wytrzymała, zniosła, zaryzykowała. A potem popełniła dodatkowy błąd: zakochała się. 

Obecnie Jude bierze zlecenia polegające na zabijaniu potworów atakujących ludzi i, choć wymaga to ciężkiej pracy i bohaterka nie raz obrywa, pieniądze z tego są całkiem niezłe.
Wkrótce potem nadarza się okazja, by wrócić do Elphame i wyrównać rachunki. Jude oczywiście skwapliwie z niej skorzysta. Nie jest to takie trudne, gdy ma się siostrę bliźniaczkę. A co w Elphame? Kraj stoi na skraju wojny. Co prawda Cardan trzyma podległe sobie królestwa żelazną ręką, ale ojczym Jude, Madoc, już zbiera siły, by sięgnąć po koronę. Jude będzie musiała wybrać stronę, po której się opowie. 

Tak mniej więcej do połowy książka trzyma poziom swojej poprzedniczki. Jude wraca do królestwa elfów, ze zdziwieniem zastaje pewne zmiany, ale też widzi, że jej wpływ wciąż istnieje. Sama scena ze złamaniem korony i to co się dzieje później jest spektakularne, naprawdę czytałam z wypiekami na twarzy. Potem akcja nieco zwalnia i konsekwentnie prowadzi nas do zakończenia, którego większość się nie spodziewała. Czy faktycznie autorka poszła na łatwiznę i dała czytelnikom za dużo słodyczy? Czy ja, jako czytelnik, jestem rozczarowana? Nie. Fakt, można było ciągnąć akcję dalej; komplikować ją intrygami z dworu i kolejnymi scysjami Jude i Cardana. Z drugiej jednak strony jak długo można to ciągnąć? Takie odbijanie piłeczki dobre jest dla oper mydlanych, gdzie bohaterowie na przemian to kłócą się, to godzą. Myślę, że autorka zrobiła, to co musiała. Pozwoliła, by tym razem królestwo uratowała księżniczka i dostała je w pakiecie razem z księciem w nagrodę. 

Jako czytelnik jestem spokojna. Zakończyło się, jest happy end, trzeba czytelniczo żyć dalej. Najważniejsze jest to, że trylogia Holly Black to naprawdę kawałek dobrej historii o świecie elfów. Jest barwna, czarująca i porywa jak rwący potok. Chce się ją czytać. Autorka dba o detale, zwyczaje, reguły etykiety, szczegóły wyglądu wnętrz i poszczególnych ras. Bardzo lubię taką pieczołowitość. Dlatego polecam, oczywiście jak najbardziej. Sama zaś z pewnością jeszcze do tej historii wrócę.




Dziękuję!

niedziela, 5 stycznia 2020

C. Hand, B. Ashton, J. Meadows: Moja lady Jane

Autor: C. Hand, B. Ashton, J. Meadows
Tytuł: Moja lady Jane
Seria: Ladyjanistki, t.1
Stron: 432
Wydawca: Sine Qua Non









Ladyjanistki to wspólna nazwa trzech autorek C. Hand, B. Ashton, J. Meadows, które podjęły się interesującego literackiego projektu, a mianowicie napisania na nowo losów znanych już z literatury i kultury Janek. 
Jako pierwszą przeczytałam Moją Jane Eyre, nie wiedząc, że to druga część. Była to przezabawna i dowcipna historia, przy której nie dało się nudzić. 
W te ferie zimowe sięgnęłam po cześć pierwszą dotyczącą Jane Grey, 9-dniowej królowej Anglii. Gdy ją koronowano, miała zaledwie 16 lat. Po swoim krótkim panowaniu została ścięta. Zaraz, zaraz. A może po raz kolejny historia zatuszowała to i owo? 
W mniemaniu autorskiego trio wszystko wyglądało zupełnie inaczej. 

Jest zima i przełom roku 1552/1553. Miłościwie panujący Anglii 16-letni Edward Tudor niedomaga. Oficjalnie zżera go krztusica (poprawnie gruźlica), choć jeśli poobserwować jego najbliższych dworzan, być może dokładają się oni trochę do stanu zdrowia króla. 

Krajem rządzi rozłam; część poddanych to katolicy, część protestanci. Nasze autorki podzieliły poddanych na Nieskalanych i Eoian (czyt. Ewianinów) czyli takich, co to mogą się zmieniać w zwierzęta i takich, którzy nie mogą. Już sam ten pomysł otwiera wiele furtek. Po pierwsze zawsze zwierzę, w które zmienia się bohater jest nieco zaskakujące. Na przykład nieżyjący Henryk VIII transformował się w lwa, zaś jego matka Elżbieta York w skunksa. Z przemianą jest pewien kłopot; nigdy nie wiadomo kiedy i czy się objawi oraz jak nad nią zapanować. Po drugie możliwość przemiany pozwala bohaterom na rzeczy, które nie udałyby się w postaci ludzkiej, na przykład karkołomną ucieczkę czy drobne szpiegowanie wroga. Nie zdradzę tu w co zamienia się trójka głównych bohaterów, ale pomysł był pierwszorzędny i przysporzył mi wiele dobrej zabawy. 

Gdy choroba Edwarda przybiera krytyczne stadium, jego doradcy namawiają go, by zmienił sukcesję na korzyść kuzynki Jane Grey. Wiąże się to z tym, że Jane musi poślubić syna lorda Johna Dudleya, Guildforda. Ta ostatnia, mądra osoba i istny mól książkowy (między innymi dlatego tak ją polubiłam) nie ma na to ochoty. Wychodzić za mąż za kogoś z wielkim nosem, w dodatku zupełnie obcego? Nasi bohaterowie nie mają nic do powiedzenia, bo o wszystkim decydują ich rodzice. 

Co tu dużo mówić. Cała historia to lekka, sympatyczna i wciągająca opowieść. Barwnie, ale i z przymrużeniem oka oddano tu realia epoki, a więc stroje, styl życia i mieszkania, podróżowania, relacje społeczne. Z drugiej strony wątki fantasy dodały książce nie tylko dodatkowy rys komediowy, sprawiając, że niektóre sprawy trudno było traktować poważnie, ale też uczyniły te niekiedy przykre tematy znacznie przyjemniejszymi i ciekawszymi w odbiorze. 
Od momentu przeczytania Mojej lady Jane spojrzałam na Tudorów zupełnie inaczej, a moja sympatia do Ladyjanistek tylko wzrosła. Trzecia część o przygodach Calamity Jane dzieje się w realiach Dzikiego Zachodu. To dopiero smaczek. Czekam z nadzieją na polską premierę.

czwartek, 2 stycznia 2020

Katherine Woodfine: Drogocenna ćma

Autor: Katherine Woodfine
Tytuł: Drogocenna ćma
Seria: Tajemnice Domu Handlowego Sinclairs, t.2
Stron: 343
Wydawca: Dwukropek








Od wydarzeń z tomu pierwszego minęło kilka miesięcy. Wiosna w pełni, a lato zbliża się wielkimi krokami. Wszystkie młode damy z niecierpliwością oczekują balu rozpoczynającego sezon debiutantek. 

W życiu Sophie, Lil, Billy'ego i Joe nastąpiła przyjemna stabilizacja. Każde z nich ma dobrą posadę, mają też siebie nawzajem, więc lepiej być nie może. Wszyscy pracownicy domu handlowego oczekują niecierpliwie na letni piknik nad rzeką, nasi bohaterowie także. Kiedy jednak trafia się okazja przeprowadzenia kolejnego śledztwa, Sophie i Lillian bez wahania przyjmują zlecenie. 

W drugiej części zatytułowanej Drogocenna ćma poznajemy zakamarki East Endu, a konkretnie dzielnicę zamieszkiwaną przez ludność narodowości chińskiej. Oczami młodziutkiej Mei obserwujemy, jak spokojną dotąd dzielnicę opanowują ludzie Barona, domagając się kolejnych haraczy i zastraszając wszystkich bardziej opornych. Wychowana na historiach zmarłego dziadka Mei zaczyna wierzyć, że jedynym sposobem na uratowanie domu i bliskich jest odnalezienie zaginionego przed laty drogocennego diamentu zwanego Światłem Księżyca. 

W tym samym czasie jedna z debiutantek Veronica Whitley zatrudnia Sophie i Lil do odnalezienia broszki, którą otrzymała w prezencie od zalecającego się do niej lorda Beaucastle, a którą nieopatrznie zgubiła. Nietrudno się domyślić, że drogi naszych młodych detektywów ponownie skrzyżują się z ciemnymi interesami Barona, a rozwiązanie zagadki będzie miało dramatyczny finał.
Druga część serii jest równie interesująca jak pierwsza. Zabawne perypetie debiutantek, od których oczekuje się tylko znalezienia kandydata na męża, bawią i wzruszają. Myślę sobie, jak proste i przyjemne, pod wieloma względami, życie miały wtedy kobiety. Lil bryluje w towarzystwie, spychając tym niechcący Sophie na drugi plan.

Bardzo podobało mi się, że w pewnym momencie autorka pozwoliła tym dwóm światom: londyńskiej socjety i East Endu się połączyć. W prawdziwym życiu pewnie byłoby to niemożliwe, niemniej jednak czytanie o tym było bardzo rozczulające. 

Odniosłam wrażenie, że autorka nieco musnęła temat śmierci ojca Sophie. Czy to możliwe, że cała sprawa miała znacznie głębsze dno i że jeszcze los się odwróci? Hmm, zobaczymy.
Polubiłam świat Domu Handlowego Sinclairs i już niebawem zabieram się za lekturę trzeciego tomu.