Scenariusz: Ken Daurio, Paul Cinco
Czas trwania: 96 min.
Wytwórnia: Ilumination
Bywa, że gdy człowieka dopadną obowiązki domowe i rodzinne, kariera zawodowa zaczyna podupadać. Gru i Lucy co prawda świetnie sprawdzają się jako rodzice trzech uroczych córek, ale jako tajni agenci nie mają dobrej passy. O ile Lucy jeszcze jakoś to znosi, o tyle Dru czuje się mniej męski i jakiś taki nieskuteczny. Były dziecięcy gwiazdor Baltazar Bratt, kpi z agentów w żywe oczy.
Jakby tego było mało na horyzoncie pojawia się nigdy nie widziany brat Gru, który jest bajecznie bogaty i ma szopę bujnych, gęstych włosów, a stado Minionków oznajmia, że odchodzi, szukać innej drogi przestępczej, bo ta Gru, jest za słaba.
Kolejna odsłona minionkowego szaleństwa jest zabawna, kolorowa i przyjemna w odbiorze. Córki są urocze i zaczynają dorastać, Lucy musi odnaleźć się w roli matki, a Gru (mimo że nie ma różnicy wieku) musi się okazać tym mądrzejszym, starszym bratem.
Bardzo fajna jest postać Baltazara, byłego młodocianego gwiazdora, który swoim welurowym dresem i opaską na włosach oraz rodzajem słuchanej muzyki, świetnie nawiązuje do złotych lat 80 i 90. Mnie się to bardzo podobało, wątpię jednak, by młodsi widzowie zrozumieli te aluzje.
To dlatego film jest zabawny i ogląda się go bardzo przyjemnie. Choć, gdy teraz o tym myślę, to dochodzę do wniosku, że wcale nie było takiej rewelacji, bo gdyby była, pamiętałabym znacznie więcej. Niemniej jednak mam ogólnie miłe wspomnienie, a jako wierny fan serii, jestem w stanie jej przyklasnąć i oznajmić, że wiernie czekam na kolejną odsłonę przygód Gru i spółki.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Co jednemu się podoba, drugiemu nie musi i na odwrót. Szanujmy się wzajemnie wyrażając własne opinie.
Wszystkie komentarze o treści obraźliwej, wulgarnej i tym podobnej będą usuwane.
Jeśli nie potrafisz wyrazić własnego zdania, bez obrażania drugiej osoby, to lepiej nie wyrażaj go wcale.