sobota, 27 lipca 2019

Rick Riordan: Statek umarłych

Autor: Rick Riordan
Tytuł: Statek umarłych
Stron: 436
Wydawca: Galeria Książki








Stało się najgorsze. Albo to, co je poprzedza. Bóg kłamstwa i iluzji, Loki uwolnił się ze swojego więzienia. Zebrał armię olbrzymów i zombi i na statku Naglfar przygotowuje się do rozpoczęcia Ragnaroku, ostatecznej wojny bogów. 

Magnus i jego przyjaciele: elf Hearthstone, kransolud Blitzen, walkiria Samira oraz einherjarzy: TJ, Alex, Mallory oraz Halfborn mogą to wszystko powstrzymać, ale oczywiście, jak to w tych historiach bywa, muszą najpierw odbyć długą, zwariowaną  i pełną jeszcze bardziej zwariowanych spotkań podróż z olbrzymami, bóstwami morskimi i lodu, a nawet smoka, który psychiką przypomina Smeagola z Władcy Pierścieni! Czy im się to uda? Trudno powiedzieć. W końcu każdy z nas sam kształtuje swoje przeznaczenie. 

Gdy porównuję wrażenia z lektury tomu pierwszego i trzeciego, dochodzę do wniosku, że, o ile przy pierwszym miałam pewne wątpliwości, tak po finale jestem zdania, że trylogia nordycka jest bardzo udanym projektem. Autor wycisnął z mitologii północnej naprawdę maksimum, tworząc ciekawy, intrygujący, choć miejscami brutalny i makabryczny, świat pełen oryginalnych bohaterów z krwi i kości: bogów, olbrzymów, elfów i krasnoludów. Znakomicie opisał Riordan zwyczaje prastarych Wikingów, ich mentalność, podejście do takich spraw jak walka, kwestie gościnności czy dotrzymywanie słowa. Mitologia grecka pod wieloma względami sprawia wrażenie jakby wygładzonej. Co prawda nie brakuje w niej krwawych chwil, ale nordycka jest od niej o wiele bardziej groteskowa, żeby nie rzec obrzydliwa. Statek zrobiony z samych paznokci, miód z boskiej śliny, radośnie co rusz pierdzący bóg? Takie rzeczy tylko tutaj i tylko w wydaniu Ricka Riordana.
Bardzo podobało mi się także konsekwentne poruszanie przez autora kwestii tożsamości, głównie w postaciach Samiry i Alex. Samira stara się być dobrą, pobożną muzułmanką. Modli się, przestrzega praw Ramadanu, nosi hidżab,  swojego ukochanego, którego niebawem poślubi nawet nie dotknęła, bo takie są zwyczaje. A jednocześnie chce się realizować jako wojowniczka i walkiria. Emancypacja na miarę XXI wieku. Drugą, nieco bardziej kontrowersyjną bohaterką (bo moim zdaniem to jednak dziewczyna) jest Alex. Dwoistość jej natury zagwarantował jej oczywiście  boski rodzic Loki, co nie zmienia faktu że Alex jest niezwykła. Przy jej nieustannej zmienności, sprawa Nica di Angelo, to był pikuś. Riordan z dużym wyczuciem i ciepłem poprowadził ten wątek.

Podsumowując. Trylogia nordycka jest zaskakująca i inna od perypetii greckich i rzymskich herosów, ma jednak swój niezaprzeczalny urok i jeśli tylko zachowa się otwarty umysł i wykaże aprobatą, lektura będzie  ogromną przyjemnością. Oprócz tego znajdziemy tutaj wiele podobnych rozwiązań, jak w innych książkach autora. Ten sam błyskotliwy dowcip, zabawne niedopasowanie bóstw do wynalazków XXI wieku (lub zbyt mocne dopasowanie) oraz nieoczekiwane rozwiązania.
Jest oryginalnie, śmiesznie i bardzo bardzo pasjonująco. Polecam.

czwartek, 25 lipca 2019

Rick Riordan: Młot Thora

Autor: Rick Riordan
Tytuł: Młot Thora
Seria: Magnus Chase i bogowie Asgardu, t.2
Stron: 480
Wydawca: Galeria Książki







Od chwili, gdy Magnus Chase i jego kompani na nowo spętali groźnego wilka Fenrira, w krainie dziewięciu światów nastała krucha równowaga. Krucha, bo bóg oszustwa Loki wcale nie zaprzestał knowań, które umożliwią mu wydostanie się na wolność ze straszliwego więzienia, jakie zgotowali mu inni bogowie. Z pomocą wujka Magnusa, Randolpha oraz magnetycznego wpływu na inne osoby, Loki wprowadza w życie skomplikowany plan, który utrudnia życie naszych bohaterów i zmusza ich do podejmowania morderczych wyzwań z wynikiem nie do przewidzenia. 

Już w finale części pierwszej dowiadujemy się, że zaginął magiczny młot boga Thora, Mjollnir. Póki co były to tylko pogłoski, jednak te szerzą się w zastraszającym tempie, a stąd już tylko krok do buntu olbrzymów. Sam Thor nie wydaje się szczególnie przejęty faktem, że młot gdzieś się zapodział. Przecież wciąż się gubi, a potem się odnajduje, prawda?
Gdy jednak okazuje się, że sprawa młota ma bezpośredni związek z przyszłością Samiry, walkirii i przyjaciółki Magnusa, nasi bohaterowie muszą się wziąć do roboty. 

Lubię drugie części. Jakościowo bywają one różne, ale dają czytelnikowi to poczucie swojskości i obeznania w otoczeniu. Myślisz sobie: już ich znam i orientuję się w temacie. I jakoś ci lepiej. Tak też czułam się podczas czytania tym razem. 
Magnus zadomowił się w Walhalli. Przyszło mu to tym łatwiej, że dzięki błogosławieństwu Odyna ma możliwość odwiedzania świata śmiertelników, tym samym zyskuje pozór normalnego życia z bonusem w postaci miejscówki w nordyckim niebie dla poległych bohaterów. Sprawy jednak szybko zaczynają się komplikować. 
Samira, córka Lokiego, za kilka dni ma, zgodnie z wolą ojca, poślubić olbrzyma Thryma, który w posagu ofiaruje jej właśnie Mjollnir. Magnus wspólnie z nieszczęsną narzeczoną, elfem Hearthstonem, krasnoludem Blitzenem oraz nową członkinią grupy, Alex, musi zapobiec ceremonii i jednocześnie uratować siedziska, nieskorych do działania bogów. Nie można zapomnieć o Mieczu Lata, obecnie Jacku, który ma własną osobowość, umawia się na randki oraz posiada wiele różnych umiejętności.

W drugim tomie lepiej poznajemy przeszłość głuchego elfa Hearthstone'a. Wizyta w Alfheimie obfituje w wiele wydarzeń i pokazuje elfy jako istoty zimne emocjonalnie oraz chciwe na wszelkiego rodzaju błyskotki. 
Równie ciekawym i intrygującym wątkiem, który, takie mam wrażenie, jeszcze przyniesie nam niejedną niespodziankę, jest historia Alex Fierro. Bardzo mi się podobała kwestia, którą autor poruszył  w związku z jej/jego osobą, a mianowicie tożsamość płciowa. Wiąże się to bezpośrednio z Lokim, który jest najbardziej intrygującym z bogów. Ma płynną formę, a stosowane przez niego metody, na przykład uwodzenia śmiertelników, są niezmiernie pomysłowe. 
W ogóle północni bogowie i świat dziewięciu światów są o wiele bardziej brutalni i dziwaczni niż grecki. Momentami nasuwało mi się skojarzenie z filmami Quentina Tarantino, gdzie poważne tematy przedstawiano w groteskowy i teatralny sposób. Trudno traktować poważnie pierdzącego boga z fryzurą w dwa kucyki, czy takiego, który zamiast pilnować tęczowego mostu, nieustannie robi sobie selfie z kim tylko się da. Nie traktuję tego jako wady, rzecz jasna. Chcę tylko powiedzieć, że tworząc nordycką sagę, Rick Riordan wykazał się ogromną wiedzą, którą potrafił ubrać w piękną i porywającą fabułę, tak aby czytelnik nie chciał się od książki odrywać. 

Polubiłam świat Walhalli i perypetie Magnusa. Bardzo jestem ciekawa, czy autor zaskoczy mnie w tomie trzecim. Zapowiada się morska podróż, a więc, mam nadzieję, dzika jazda bez trzymanki.Super lektura.

wtorek, 23 lipca 2019

Rick Riordan: Miecz Lata

Autor: Rick Riordan
Tytuł: Miecz Lata
Seria: Magnus Chase i bogowie Asgardu, t.1
Stron: 520
Wydawca: Galeria Książki








Zupełnie niedawno moja przygoda z Olimpijskimi herosami zakończyła się. Pomyślałam, że przyda się zmiana klimatu na skandynawski i rozpoczęłam lekturę pierwszej części trylogii nordyckiej o przygodach Magnusa Chase'a, młodego półboga. 

Magnus ma 16 lat i jest bezdomnym sierotą. Od tragicznej śmierci mamy, jego domem są ulice Bostonu. Chłopak ma co prawda dwóch wujów, ale mama nie darzyła ich zaufaniem, więc nasz bohater nie pali się do kontaktu z nimi. W dniu 16 urodzin Magnusa sprawy przybierają dramatyczny obrót. Pojawia się ognisty, dosłownie, nieznajomy, który domaga się oddania miecza, a potem obiecuje młodzieńca spalić. Ponieważ wszystko dzieje się na moście bostońskim, zagrożone jest życie wielu obecnych na nim ludzi. Dlatego Magnus, kierowany altruistycznym odruchem, staje do walki i... ginie. Z takim przypadkiem spotykam się po raz pierwszy w mojej czytelniczej karierze. Główny bohater umiera na 51 stronie! Ale w tym szaleństwie jest metoda. Za swoje bohaterstwo Magnus trafia do Walhalli, nordyckiego nieba dla wojowników Odyna, teoretycznie więc raczej awansuje niż spada w ludzkiej hierarchii. 

Hotel Walhalla jest specyficznym miejscem. Wojownicy są podzieleni na grupy wiekowe, czas spędzają na walkach, ucztach i różnych hobby. Regularne turnieje bitewne mają za zadanie utrzymać ich w ciągłej sprawności, na wypadek rozpoczęcia się Ragnaroku, czyli specyficznego końca świata. Magnus początkowo czuje, że nie pasuje do tego miejsca, rezydenci Walhalli też nie przyjmują go z otwartymi ramionami. 

Miłośnicy twórczości Riordana zapewne dopatrzą się wielu podobieństw do losów Percy'ego Jacksona oraz używania podobnych schematów przy budowaniu fabuły.  Jednym się to spodoba, bo poczują się swojsko, innym wyda się wtórne. Ale w końcu każdy bohater, by nim zostać, musi od czegoś zacząć, prawda? Bo bohaterem nikt się nie rodzi, tylko do tego bohaterstwa dąży. 

Przyznam, że na początku lektury miałam poczucie obcości. Trudno było mi przestawić się ze świata Greków i Rzymian na świat Skandynawów. Być może odstęp między lekturami powinien być większy. Z czasem jednak zaangażowałam się w przygody Magnusa i jego towarzyszy, tym bardziej, że autor zawarł tu wiele atrakcyjnych dla czytelnika smaczków. 
Miecz, który mówi i ma manię wielkości. Ambitna walkiria-muzułmanka i nieślubne dziecko swojej mamy, głuchy elf bez magii i krasnolud, który nie chce wykuwać broni tylko projektować ubrania. Dziwniejszej ekipy nie mógł sobie Magnus zgromadzić. A jednak właśnie te pozorne wady staną się siłą grupy i uratują ich w trudnych okolicznościach. 

Nordyccy bogowie i stworzenia są przedstawieni równie dowcipnie, jak w poprzednich seriach. Do najciekawszych należy zaliczyć Thora, który jest miłośnikiem ludzkich seriali, Ran, która chomikuje ludzkie śmieci oraz Hel, podobną do Harveya Dwie Twarze. Równie interesujące są lodowe i ogniste olbrzymy, złośliwe krasnoludy oraz legendarny wilk Fenrir. 
A teraz najlepsze. 
Magnus nazywa się Chase. (niczego nie skojarzyłam)
Magnus ma kuzynkę Annabeth o szarych oczach i zainteresowaną od dziecka Partenonem. (nie skojarzyłam)
Annabeth nazywa się Chase. (nie skojarzyłam). 

Najciemniej jest pod latarnią. 
Annabeth Chase to dziecię Ateny przecież! To ci Chase'owie! 
To olśnienie - bezcenne. 

Podsumowując. Miecz Lata to dobry początek trylogii. Jako miłośnik książek Ricka Riordana znalazłam tu wszystko, czego oczekiwałam, a nawet więcej. Może to być continuum po zakończeniu przygody z Grekami i Rzymianami. A może też być początkiem dla tych, którzy jeszcze po książki tego autora nie sięgnęli, a wolą zimne, północne klimaty. Polecam. Warto.

sobota, 20 lipca 2019

Jak zostać Lwem czyli Król Lew

Tytuł: Król Lew
Rok produkcji: 1994
Reżyseria: Roger Allers, Rob Minkoff
Scenariusz: Irene Mecchi, Jonathan Roberts, Linda Woolverton
Wytwórnia: Disney
Czas trwania: 88 min.






Na początku, wstyd, ale co tam, należy się pokajać za to, że przez tyle lat nie znalazłam chwili, aby ten film zobaczyć. Zawsze gdzieś mi się ten tytuł obijał o uszy, przewijał na obrzeżach mojej świadomości, ale na tym się kończyło. Gdy na początku lata w mediach zaczęły się pojawiać reklamy i zwiastuny wersji odnowionej, stwierdziłam, że najpierw trzeba obejrzeć oryginał, żeby mieć świadomość tego, co się ogląda w remake'u. 

Tu pozwolę sobie na chwilę refleksji. Niesamowite, że ta produkcja ma już tyle lat. Ćwierćwiecze, wow. Był to 32 obraz ze stajni Disneya i okazał się ogromnym sukcesem dzięki nowatorskim, jak na tamte czasy, technikom rysowania postaci i generowania efektów trójwymiarowych. Odniesiony przez film sukces udało się pobić dopiero innej animacji ze studia Disneya, a mianowicie Gdzie jest Nemo i to po niemal 10 latach od premiery tego pierwszego.
Film otrzymał dwa Oscary za muzykę i piosenkę, których to autorami byli Hans Zimmer i Elton John (Can you feel the love tonight). Obraz może się też poszczycić wieloma nominacjami oraz wygranymi Złotymi Globami, Satelitami, Annie oraz Kids Choice. 

Afryka, Lwia Ziemia. Na świat przychodzi lwiątko Simba, syn króla Mufasy i lwicy Sarabi. Mieszkańcy sawanny witają go z radością, jako przyszłego następcę tronu i tylko jeden Skaza, brat Mufasy, nie cieszy się z tego, widząc w malcu rywala. 
Simba jest radosny, wścibski i ciekawy świata, co niejednokrotnie wpędza go w kłopoty. Stryj Skaza skwapliwie to wykorzystuje, prowokując sytuacje, w których zagrożone jest życie malca lub jego ojca. Póki co  trzyma się pewnej granicy, jednak pewnego dnia obmyśla intrygę, w wyniku której ginie króla Mufasa, a mały Simba zostaje uznany za zmarłego. Władzę nad sawanną przejmuje Skaza wspierany przez stado krwiożerczych i bezwzględnych hien.

Mały Simba, szczęśliwym zrządzeniem losu trafia pod opiekę dwóch przyjaciół: surykatki Timona i guźcca Pumby. Szybko zapomina o swoim pochodzeniu i przeszłości, dopasowując się do stylu życia nowych opiekunów. Tymczasem na Lwiej Ziemi dzieje się coraz gorzej... Czy Simba podejmie walkę o swoje dziedzictwo?

Historia tu opowiedziana jest prosta. Rolą dobrego władcy jest opieka nad poddanymi. Mufasa dobrze rozumiał, że nie chodzi o czerpanie korzyści, gdy się jest na szczycie łańcucha pokarmowego. Rolą dobrego władcy jest dbanie o los poddanych i rozumienie, że wszystko jest zamkniętym systemem zależności, działającym dobrze tylko wtedy, gdy każdy element jest na swoim miejscu. To dlatego królestwo za czasów rządów Mufasy kwitnie, a pod rządami samolubnego i leniwego Skazy popada w ruinę.
Simba, wychowany poza stadem będzie musiał przypomnieć sobie tę ważną naukę, jeśli ma pomóc rodzinie.

Jeśli idzie o polską wersję, to rewelacyjny jest tu Wiktor Zborowski jako Mufasa, uwielbiam jego głęboki, basowy głos. Idealnie pasuje do roli władcy i świetnie, że w wersji nowej, tej z 2019 r, także pod postać Mufasy podłoży swój magiczny głos. 

Animowany Król Lew to już klasyk i cieszę się, że teraz mogę go określać mianem obejrzanego. W późniejszych latach powstały dwie kolejne części. Co prawda za realizację odpowiadała już inna ekipa, ale świadczyło to pewnie o zapotrzebowaniu na tę historię i, że tak to nazwę, byciu na fali. Szalona, niezapomniana para przyjaciół Timon i Pumba zyskała tak dużą popularność, że doczekała się własnego 86-odcinkowego serialu. Myślę, że zaważyło na tym głównie ich życiowe motto Hakuna matata
Reasumując. Myślę, że każdy miłośnik Disneya powinien znać Króla Lwa. To mądra i piękna historia, mówiąca o tym, że czasem trzeba zawalczyć o swoje, bo ma to wpływ na los wielu innych osób.

środa, 17 lipca 2019

Rick Riordan: Krew Olimpu

Autor: Rick Riordan
Tytuł: Krew Olimpu
Seria: Olimpijscy herosi, t.5
Stron: 496
Wydawca: Galeria Książki








Krew Olimpu jest finałowym, piątym tomem serii Olimpijscy herosi, traktującym o walce współczesnych półbogów z budzącą się do życia, prastarą boginią Gają i jej armią potworów. 

Nasi bohaterowie odzyskali posąg Ateny Partenos, gwarant pokoju pomiędzy obozem Greków i Rzymian. Teraz trzeba tylko bezpiecznie dostarczyć go na Akropol, co nie jest takie proste, gdyż posąg ma 12 metrów wysokości, a więc swoje waży. Jedynym w miarę sensownym sposobem wydaje się podróż przez cienie, a dokonać może tego tylko syn Hadesa, Nico Di Angelo. W tej trudnej misji będą półboga odludka wspierać rzymska pretorka Reyna, córka bogini Bellony oraz opiekun herosów, satyr i trener Hedge. Tym samym na pozycję bohaterów wiodących w tomie piątym wysuwa się właśnie ta dwójka. Trzeba przyznać autorowi, że była to mądra decyzja. Pozwoliło to nie tylko na zgłębienie ich losów  , ale też wniosło do całej historii powiew świeżości, bo w końcu nie mamy myśleć, że tylko Percy, Annabeth i Jason ratują świat. 

W trakcie podróży, mamy okazję lepiej poznać Nico, który okazuje się bardzo intrygującym i ciekawym charakterem, bardzo podobało mi się takie odmalowanie postaci syna Hadesa. Nico ma w sobie odwagę, głębokie pragnienie bycia akceptowanym i kochanym oraz wisielcze, acz urocze, poczucie humoru. Ma w sobie także ogromną moc, która ujawni się dopiero w końcowym etapie podróży i aż powala na kolana. 
Równie interesującą postacią  jest Reyna. Dumna i samotna, pełna obaw o swoją przyszłość, wstydząca się swojej przeszłości. W ogóle wysłanie tej dwójki na wspólną misję było naprawdę świetnym pomysłem. To takie niecodzienne zestawienie: Grek i Rzymianka, dwoje outsiderów, pozornie nie mających dla siebie miejsca i nigdzie nie pasujących. Sprawiło to, że w tych warunkach powstała więź, która normalnie nie miałaby szansy zaistnieć. 

Inne, prowadzone równolegle wątki, traktują głównie o dorastaniu do pewnych decyzji. Przecież wojna się kiedyś skończy i będzie jakaś przyszłość. Jason Grace ma okazję pokonać demony własnej przeszłości i wybrać czym zajmie się dla wspólnego dobra Greków i Rzymian. Piper wzniesie się na wyżyny potęgi swojej czaromowy. Jednak najciekawszą osobą w całym tym galimatiasie jest Leo Valdez, szalony i genialny konstruktor i mechanik. Ogarnięty uczuciem do pięknej Kallipso podporządkuje temu uczuciu wszystkie plany i zdobędzie się na bardzo desperackie decyzje. 

W tomie piątym nie zabraknie ciekawych spotkań z bohaterami starożytnych mitów. Poznamy więc zalotników Penelopy, odwiedzimy przychodnię Asklepiosa, jeszcze raz spotkamy Amazonki, Łowczynie Artemidy oraz samą Artemidę i Apolla. Mnie osobiście najbardziej podobało się sztormowe spotkanie z boginią Kymopoleją; było nie tylko komiczne, ale też pomogło Jasonowi zdecydować, kim będzie w przyszłości. 
Najzabawniejszym czarnym charakterem okazał się Oktawian, który właściwie skończył tak jak marzył i jak na to zasługiwał. 

Co do zakończenia, to jest typowo riordanowskie, czyli każdy dostaje to na co zasłużył, albo mniej albo więcej. Oprócz tego jest otwarte i kieruje się w stronę nowej serii autora tym razem dotyczącej losów boga Apolla, możemy więc mieć nadzieję, że z niektórymi bohaterami jeszcze się spotkamy. 

Przychodzi mi na myśl drobne porównanie serii o Percym i tej o herosach. Mam wrażenie, że w tej pierwszej autor się dopiero rozkręcał, natomiast pełnię swoich umiejętności pokazał właśnie w tej drugiej. Co nie zmienia faktu, że obie są świetne i kocham je obie tak samo mocno. Tym totalnym brakiem obiektywizmu, a wolno mi, bo to recenzja fanowska, stwierdzam, że każdy fan mitów powinien przeczytać obie serie. Pozwoli to zweryfikować znajomość mitologii i poznać wiele nowych, pomniejszych postaci. Na wiele z nich patrzę od tej pory zupełnie inaczej. 

Polecam. Warto, warto.


Seria Olimpijscy herosi: 
Znak Ateny 
Dom Hadesa
Krew Olimpu

niedziela, 14 lipca 2019

Rick Riordan: Dom Hadesa

Autor: Rick Riordan
Tytuł: Dom Hadesa
Seria: Olimpijscy herosi, t. 4
Stron: 600
Wydawca: Galeria Książki









W wyniku potyczki Annabeth z pajęczycą Arachne drużyna siedmiorga herosów, ulega rozbiciu. Jason, Piper, Leo, Hazel i Frank na pokładzie Argo II udają się w podróż do Grecji. W ładowni wiozą cenny posąg Ateny Partenos, który ma doprowadzić do zgody między obozem Greków i Rzymian. Naszych bohaterów czeka długi i pełen przygód powietrzny rejs. Tymczasem Percy i Annabeth wpadają do Tartaru, mrocznej krainy Podziemia, gdzie na skutek przebudzenia bogini Gai, do życia wracają najplugawsze potwory. Młodzi półbogowie mają trudne zadanie do wykonania. Muszą dotrzeć do Wrót Śmierci, aby powstrzymać armię Matki Ziemi. 

Czwartą część serii Olimpijscy herosi przeczytałam po miesięcznej przerwie od trzeciej i jestem zaskoczona, jak bardzo na plus wypadała ta lektura. Pokuszę się o stwierdzenie, że jest to jak do tej pory najlepsza, najciekawsza i najbardziej zaskakująca część cyklu. Nie nudziłam się ani przez chwilę, ba, trudno mi było odłożyć książkę do tego stopnia, że czytałam ją w autobusie i na przystanku, czego zazwyczaj nie robię. Nieustannie się coś dzieje, a bohaterowie dojrzewają na oczach czytelnika. Akcja dzieje się dwutorowo. 

Podróż Percy'ego i Annabeth przez królestwo Podziemi jest majstersztykiem. Naprawdę należy chylić czoło przed bogatą i przepastną wyobraźnią autora. Opisy stworzeń i potworów, wygląd podziemnego krajobrazu, uczucia, jakie budziło w bohaterach to miejsce; to się po prostu czuło. Co ważne, dwoje nastolatków nie miało szans popisać się tutaj mocami czy umiejętnością walki. Bardziej przydały im się tu spryt i mądrość. Jednocześnie bohaterowie jako najstarsi z siedmiorga, myślą o wspólnej przyszłości, a ich uczucie staje się głębsze i bardziej dojrzalsze. Z podziemnej podróży najbardziej podobało mi się spotkanie z Nyks oraz postacie dwóch byłych wrogów naszych bohaterów; tytana Boba, kiedyś Japeta oraz giganta Damasena. Świetnie autor pokazał, że każdy z nas może sam decydować o własnym losie i wybierać kim chce być. 

Równie ciekawa jest podróż Argo II i nie chodzi tu tylko o spotkanych wrogów, ale o to, czego o sobie dowiadują się bohaterowie, a my, rzecz jasna, razem z nimi. 
Czy Jason Grace wreszcie zdecyduje, który z obozów jest mu bliższy i kim bardziej się czuje: Grekiem czy Rzymianinem? 
Co jest najskuteczniejszą bronią dziecięcia Afrodyty i czy Piper MacLean wreszcie wprowadzi czaromowę na nowy poziom? 
Co się stanie, gdy Leo Valdez zakocha się w najmniej odpowiedniej do tego dziewczynie? Czy takie uczucie ma przyszłość? Przyznam, że te rozdziały zauroczyły mnie bardzo, bardzo i mocno liczę na kontynuację tego wątku. 
Cudownie było zobaczyć Franka Zhanga na polu bitwy. Nigdy nie wątpiłam, że jest nieodrodnym synem Marsa, ale to co pokazał w finale tomu czwartego, przeszło moje najśmielsze oczekiwania. 
Czy Hazel opanuje kontrolę nad Mgłą i czy okaże się czarownicą? 
Do tego wszystkiego istną wisienką na torcie jest odkrycie tajemnicy Nica Di Angelo, brata Hazel i znowu jestem bezdyskusyjnie zachwycona. 

Natomiast na końcu książki znajduje się opowiadanie, które z pewnością spodoba się także tym czytelnikom, którzy pokochali trylogię Kroniki rodu Kane. Opowiadanie Syn Sobka przedstawia niezwykłe spotkanie Percy'ego Jacksona i Cartera Kane. Młodzieńców połączy walka z ogromnym, zaklętym krokodylem terroryzującym miasto. Najlepsze w tym krótkim utworze jest ukazanie różnic w mentalności typowego Greka (Percy'ego) i Egipcjanina (Cartera). Oczywiście razem stanowią oni team nie do pokonania.

Powieść Dom Hadesa dosłownie skradła moje serce. Rick Riordan wznosi wątki z mitologii na nowy poziom i jak zwykle robi to w mistrzowski sposób. Tych książek nie chce się kończyć czytać, wciąż chciałoby się więcej i więcej. Są zabawne, pomysłowe i wciąż zaskakują. Nigdy nie wiemy, czym autor zaskoczy nas tym razem. To prawdziwa uczta literacka. Polecam cykl każdemu, kto lubi mitologię i przygodową fantastykę. Takie rzeczy tylko u Ricka Riordana. Nigdzie indziej.


Seria Olimpijscy herosi: 
Znak Ateny 
Dom Hadesa
Krew Olimpu

środa, 10 lipca 2019

Rick Riordan: Znak Ateny

Autor: Rick Riordan
Tytuł: Znak Ateny
Seria: Olimpijscy herosi t. 3
Stron: 528
Wydawca: Galeria Książki







To spotkanie miało być przełomem w stosunkach Greków i Rzymian. Ale nie było. 
Gdy Argo II z młodymi herosami na pokładzie: Annabeth, Jasonem, Piper i Leo, przylatuje do Obozu Jupiter, nic nie zapowiada katastrofy. Wszystko wskazuje na to, że dwie skłócone nacje wreszcie mają szansę się dogadać. Nie wszystko układa się po myśli bohaterów. Rzymianie są nieufni i wszędzie wietrzą zagrożenie i spiski, oprócz tego są wśród nich tacy, którym na sojuszu wcale nie zależy. 

Podróż bohaterów trwa i jest naszpikowana nowymi zasadzkami, niebezpieczeństwami i przeciwnościami. 
Gdybym miała wskazać postaci wiodące w tomie trzecim, to zgodnie z tytułem na pewno byłaby to Annabeth. Boska matka zleciła jej misję, której dziewczyna kompletnie nie rozumie, gdyż nie dostała jasnych wskazówek. Ma pomścić Atenę, choć nie wie ani jak, ani za co. Boi się, że stara przepowiednia wieszczy jej samotną śmierć. 
Percy i Piper jak zwykle wpadają w wir obaw i wątpliwości. Percy boi się, że nie zdoła ocalić przyjaciół i czuje się bezużyteczny, a Piper odczuwa mnóstwo obaw związanych z uczuciem, którym darzy Jasona. Pomysłowością i zaradnością wykaże się za to Leo, konstruktor Argo II i duchowy dziedzic takich umysłów jak Archimedes. W tomie trzecim mało za to Jasona, Hazel i Franka. Mam nadzieję, że tom czwarty mi to wynagrodzi. 

Powieść obfituje w ciekawe rozwiązania, kreatury, potwory i postaci. Do najciekawszych zaliczyć można dwóch niezbyt lotnych umysłowo gigantów, tajemniczą Tkaczkę oraz syna Meduzy, który został powietrznym piratem!

Stworzenie serii, w której głównych bohaterów jest tylu, to karkołomna sprawa. Rick Riordan tę sztukę opanował jednak do perfekcji. Spowodowało to, że cykl wydłużył się do pięciu tomów, ale to nie jedyna w tym przypadku zaleta. Młodzi półbogowie utkani na współczesną modłę, to nie tylko pełni wątpliwości i ludzkich cech nastolatkowie. Zdeterminowani przez boskich rodziców, mają nie tylko ich umiejętności, ale też lęki, przywary, słabe punkty oraz wrogów, których przed tysiącami lat, zdobyli ich rodzice. 
Czytając trzecią cześć, nie mogłam wyjść z podziwu dla autora, który nawet z mało znaczącej mitologicznej postaci, potrafi stworzyć coś niesamowitego, pachnącego starożytnością, a jednocześnie dopasowanego do czasów współczesnych. Bo wiedzieć, że ktoś taki w mitologii się pojawił, to jedno. Ale obudowanie tej postaci konkretnym wątkiem i płynne wplecenie jej w fabułę, to już coś wymagającego niesamowitych umiejętności gawędziarskich. 

Znak Ateny kończy się w taki sposób, aby od razu sięgać po część czwartą, w przeciwnym razie czytelnik pozostanie z niemiłym uczuciem niedosytu. Co jeszcze spotka herosów i czy uda im się pokonać przeszkody, jakie piętrzy przed nimi budząca się do życia Gaja? To się okaże. Jednego można być pewnym. Dzika jazda bez trzymanki trwa. 


Seria Olimpijscy herosi: 

Znak Ateny 
Dom Hadesa
Krew Olimpu

poniedziałek, 8 lipca 2019

Rick Riordan: Syn Neptuna

Autor: Rick Riordan
Tytuł: Syn Neptuna
Seria: Olimpijscy herosi # 2
Stron: 480
Wydawca: Galeria Książki







Percy Jackson nie ma ostatnio łatwego życia. Nie pamięta swojej przeszłości, ani tego kim tak naprawdę jest. Poza tym, że wie jak się nazywa i jakie moce posiada, ma świadomość, że jego przeszłość to biała plama. Przeszedł twarde szkolenie pod czujnym okiem wilczycy Lupy, a teraz ucieka przed pościgiem dwóch sfiksowanych gorgon, które raz zabite, po chwili ponownie się odradzają. Ostatkiem sił Percy dociera do obozu Jupiter, który przypomina starożytny Rzym w miniaturze. Młodzi herosi, potomkowie rzymskich bóstw przyjmują go dość nieufnie, ale dają wiarę wróżbom i godzą się, by Percy wraz z dwójką innych młodych półbogów z niesławnego Piątego Legionu wyruszył w trudną i pełną niebezpieczeństw misję. Jej celem jest nie tylko osłabienie budzącej się ze snu Gai, ale przede wszystkim pokonanie jednego z gigantów i uwolnienie Tanatosa, bożka śmierci. 

Kolejna para młodych herosów Hazel i Frank od razu przypadli mi do gustu. Obydwoje skrywają bolesne sekrety, stracili kogoś, kogo mocno kochali, a ich boscy rodzice  niekoniecznie okazali się tacy, jak to sobie po cichu młodzi myśleli. Bardzo ciekawie i oryginalnie podszedł autor do ich mocy i posiadanych umiejętności. To właśnie lubię w twórczości Riordana. Każdy najmniejszy szczegół, drobną informację potrafi podnieść do rangi czegoś atrakcyjnego, ciekawego, niezwykłego, jak choćby klątwa bogactwa ciążąca nad Hazel, czy nabywanie nowych umiejętności przez Franka. 
Ogromną przemianę przechodzi także sam Percy. Jego świat z Obozu Herosów nagle rozszerza się do jego lustrzanego odbicia i okazuje się, że miejsc i osób do ocalenia jest dużo, dużo więcej. Czy syn Neptuna uniesie ten ciężar?
Bardzo dobrym pomysłem było stworzenie serii, w której głównych bohaterów jest kilku. Co za tym idzie każdy tom jest opowiadany z perspektywy innych bohaterów, dzięki czemu akcja jest żywsza, ciekawsza, a czytelnik ma dokładny wgląd w przeszłość młodych herosów, poznaje ich obawy, lęki, skrywane głęboko tajemnice. 
Percy miał już swoją serię i choć nadal pozostaje jednym z jej kluczowych bohaterów, to teraz okazuje się, że aby doszło do spełnienia przepowiedni, grupa nowych Argonautów musi  liczyć siedmioro herosów. Nie sam Neptun trzęsie światem, jak świetny by nie był. Okazuje się, że rozważna i kochająca córka Plutona może zmienić rozkład sił całej wojny, a pracowity i nieco nieśmiały syn, w sumie dość aroganckiego, Marsa, może okazać się wartościowym i dzielnym towarzyszem wyprawy. 

Druga część serii trzyma poziom i pozostawia w napięciu. Jestem bardzo ciekawa dalszych losów młodych Greków i Rzymian i tego, co wyniknie z ich spotkania. 
Gorąco polecam serię fanom mitologii i dobrych powieści przygodowych. Wyprawa z Percym, Hazel i Frankiem zabierze nas za granice świata bogów i ludzi i na długo zapadnie w pamięć.


Seria Olimpijscy herosi: 
Syn Neptuna 

czwartek, 4 lipca 2019

Rick Riordan: Zagubiony heros

Autor: Rick Riordan
Tytuł: Zagubiony heros
Seria: Olimpijscy herosi # 1
Stron: 520
Wydawca: Galeria Książki






Kiedy odkładałam na półkę ostatni tom przygód Percy'geo Jacksona, czułam satysfakcję z zakończenia, ale też i smutek. Tak to jest, gdy czytelnik pokocha bohaterów i wędruje z nimi przez mitologiczne światy.  
Gdy rozpoczęłam lekturę pierwszej części przygód Olimpijskich herosów, byłam nastawiona nieco sceptycznie, wydawało mi się bowiem, że chyba już nic ciekawszego ponad to, co działo się w tomach 1-5 o Percym, autor wymyślić nie może. Obecnie jestem po pierwszym tomie i już wiem, że tak naprawdę autor dopiero się rozkręca! Po raz kolejny ruszyła dzika, mitologiczna jazda bez trzymanki! 

Gdy nastoletni Jason budzi się w szkolnym autobusie w otoczeniu trenera i przyjaciół, ze zgrozą zdaje sobie sprawę, że niczego nie pamięta. Ponoć Piper to jego dziewczyna, a Leo najlepszy kumpel, ale w niczym mu to nie pomaga. Gdy nastolatki zostają zaatakowane przez agresywnego potwora, wszystko wskazuje na to, że sprawy mają się naprawdę źle. Czy w Obozie Herosów, do którego trafiają bohaterowie sytuacja choć trochę się rozjaśni? 

W pierwszym tomie nowej serii Ricka Riordana spotykamy znanych już nam bohaterów; jest tu więc zaradna i mądra Annabeth, wyrocznia Rachel, wspomina się o bohaterskim Beckendorfie i owioniętej reputacją zdrajczyni Silenie. Jednak nieformalny przywódca obozu Percy Jackson zaginął w tajemniczych okolicznościach.  
Akcja powieści toczy się kilkanaście miesięcy od zakończenia wojny, w której młodzi herosi z pomocą bogów wspólnie pokonali Kronosa i jego armię. Zakończenie tej waśni, dało jednak początek nowej. Oto z podziemi łeb podnosi nowe zło, a w sprawę zamieszana jest sama bogini Hera. 
Czy mająca ponad trzy tysiące lat przepowiednia o siedmiu herosach wreszcie się spełni?

Oprócz starych bohaterów poznajemy także nowych; wspominanego już Jasona, panującego nad żywiołem powietrza i z dziwnym tatuażem na ramieniu, nieśmiałą Piper, która słowami potrafi skłonić innych, by zrobili to, na czym jej zależy oraz Leona, który ma umiejętności najlepszych na świecie rzemieślników. 
Czy dręczeni snami bohaterowie uwolnią boginię i pokonają budzące się zło? Pewnie w końcu tak, ale zanim do tego dojdzie, czeka ich długa, pełna spotkań z bogami i monstrami podróż, w trakcie której będą musieli się wykazać pomysłowością, sprytem i odkryć w sobie swoje boskie talenty. 

Jest tajemniczo i zabawnie, bardzo, bardzo mitologicznie i nie wiadomo kiedy dociera się do ostatniego rozdziału, gdzie dowiadujemy się, że... w sumie wiemy niewiele więcej niż na początku! Uwielbiam takie tajemnice. Dlatego, jeśli ktoś zakończył przygodę z pierwszą serią przygód młodych półbogów, to serdecznie zachęcam, aby zabierał się szybko za drugą. To wspaniała rozrywka. Polecam!


Seria Olimpijscy herosi: 
Zagubiony heros 

wtorek, 2 lipca 2019

Mona Kasten: Begin again

Autor: Mona Kasten
Tytuł: Begin again
Seria: Begin again, t.1
Stron: 504
Wydawca: Jaguar






Moja znajomość z twórczością Mony Kasten zaczęła się od książki Save me i idąc za ciosem, postanowiłam przeczytać zachwalaną Begin again. Bardzo mi się podobała historia Jamesa i Ruby, była taka inna od tylu tytułów obecnych na rynku. Myślałam, że podobnie będzie w przypadku bohaterów trylogii ze słowem again w tytule. 

Allie rozpoczyna studia z dala od domu. Ma mocne postanowienie wyzwolenia się spod toksycznego wpływu matki, która do tej pory kierowała jej życiem. Ma nadzieję, że nauka i nowo poznani przyjaciele dadzą jej tę, bardzo potrzebną pewność siebie i pozwolą zapomnieć o traumatycznych przeżyciach. Ponieważ okazuje się, że już za późno na pokój w akademiku, dziewczyna postanawia poszukać pokoju do wynajęcia. Po paru niewypałach, Allie znajduje idealną miejscówkę, z tym że właściciel mieszkania okazuje się chłopakiem i jest wyraźnie niezadowolony, że ma dzielić mieszkanie z dziewczyną. 

Kaden to ponurak, jakich mało. Wciąż mówi o zasadach, jest wytatuowany i sprawia wrażenie strasznego. Wielokrotnie daje Allie do zrozumienia, że za nią nie przepada, a jej gadulstwo, dziewczyńska muzyka i za słodkie świecie zapachowe stoją mu ością w gardle. Jednak jego czyny mówią co innego. Gdy chce, Kaden potrafi być opiekuńczy i pomocny i Allie jest nim coraz bardziej zafascynowana. Jednak czy gdy obie strony mają swoje sekrety i nie przepracowane trudne przeżycia, to w ogóle powinny myśleć o nowym związku? 

Narracja jest prowadzona z perspektywy Allie i przyznam, że wielokrotnie brakowało mi wglądu w myśli Kadena. To aż się samo prosiło, wychodziło ze stron. Tym samym historia jest dość jednostronna, a szkoda, bo Allie jest mocno emocjonalną osobą i ciekawie byłoby poczytać o tym, jak jest postrzegana przez osoby postronne. 
Niekiedy miałam także wrażenie rozciągłości. Niby się coś z bohaterami działo i już zaczynali sobie ufać, a w następnej chwili, zupełnie jakby przypomnieli sobie, tu Kaden zwłaszcza, że powinni trzymać dystans i znowu następowało ochłodzenie stosunków. To dlatego miałam takie chwile, gdy chciałam przerwać lekturę. Ponieważ jednak nie lubię tego robić, zostawiać tak czegoś niedokończonego, więc przeczytałam do końca.

W sumie ta historia ma wszystko, co się lubi w young adult, a jednak cały czas miałam wrażenie, że brakuje tu odrobiny pazura, tego czegoś, co dawałoby książce ten magnetyzm, sprawiający, że się o niej myśli i wciąż chce czytać. Miałam tak w przypadku powieści Save me, tutaj tego nie było. 
Dodatkowy plus jest taki, że kolejne części trylogii dotyczą bohaterów, którzy w jedynce byli drugoplanowi, dlatego prawdopodobnie będę kontynuować lekturę, bo polubiłam przyjaciółkę Allie, Dawn. Jedna historia jedna książka i dobrze, bo gdyby to była trylogia z wciąż tymi samymi bohaterami, to chyba bym tej słodyczy nie zniosła.

poniedziałek, 1 lipca 2019

Max Brallier: Ostatnie dzieciaki na Ziemi

Autor: Max Brallier
Ilustracje: Douglas Holgate
Tytuł: Ostatnie dzieciaki na Ziemi, t. 1
Stron: 225
Wydawca: Jaguar




Na Ziemi zapanowała Apokalipsa. Ludzie zostali zamienieni w zombie, a na ulicach panoszą się przeróżne, krwiożercze stwory. Główny bohater, Jack Sullivan przetrwał. Zamieszkał w domku na drzewie i z uporem stara się odnaleźć swoich przyjaciół. A może nadaremnie? Może jest ostatnim dzieciakiem na Ziemi? 

Seria Ostatnie dzieciaki na Ziemi liczy sobie obecnie 4 tomy, zaś 5 jest w przygotowaniu. Jest to owoc współpracy dwóch twórców. Za fabułę odpowiedzialny jest Max Bralier, autor książek, gier i scenariuszy, natomiast ilustracje do tej historii stworzył Douglas Holgate, rysownik i ilustrator. W moim odczuciu jest to bardzo udana współpraca. Połączenie powieści z komiksem spowodowało, że powstała całkiem nowa i bardzo przyjemna w odbiorze jakość. 

Jak już wspomniałam wyżej Apokalipsa się spełniła. Jack Sullivan, sierota, tułający się po rodzinach zastępczych ma teraz misję. Nie tylko musi ratować otaczający go świat, ale też odnaleźć najlepszego kumpla Quinta oraz miłość swojego życia, dzielną i hardą June. Nie ma gwarancji, że przyjaciele chłopaka żyją, ale Jack nie poddaje się złym myślom. Wyznacza sobie cel:  likwidację potworów, co traktuje jak zdobywanie questów w grze. A być może przy okazji odnajdzie Quinta i June?

Pierwsza część cyklu zatytułowana Ostatnie dzieciaki na Ziemi pozwala nam śledzić te poszukiwania. Jack okazuje się naprawdę dobrze zorganizowanym i odważnym młodym człowiekiem. Niczym w historiach o samotnych bohaterach, Jack musi także pokonać swoje Nemesis, Kwasowego Blarga, potwora o szczątkowej inteligencji. Jest to typowa historia przygodowa. Pokonaj potwora, a być może uratujesz damę z opresji. 

Tytuł: Parada zombiaków, t.2
Stron: 292
Wydawca: Jaguar

W drugiej części z podtytułem Parada zombiaków klimat staje się znacznie poważniejszy i bardziej mroczny. Oto zombiaki, które do tej pory w nieprzeliczonej masie snuły się po ulicach i chciały tylko gryźć, obecnie stają się towarem deficytowym i znikają. Gdzie? Tego nasi bohaterowie muszą się dowiedzieć. Jedno jest pewne, nie kryje się za tym nic dobrego. Słowem, zombiaki, jakby żarte nie były, są znacznie lepszym złem, niż owo nieznane coś. 
Druga część serii podobała mi się znacznie bardziej, chyba dlatego, że więcej się tu działo. Oprócz ludzkich bohaterów, mamy tu także przeróżne potwory i to już nie tylko te do pokonywania. Pojawiły się tzw. stwory ludzkopodobne nie mające złych zamiarów. Czy ich bytność w Joe's Pizza ma związek ze znikaniem zombiaków? Do czego jest potrzebny dziwaczny Bestiariusz i czy Robaloglutus naprawdę jest wrogim stworzeniem? 

Seria autorstwa Maxa Bralliera to dobra pozycja dla starszego, ale i młodszego czytelnika. Z pewnością zaciekawi i wzbudzi chęć do czytania, nie męcząc przy tym zbytnio. Jest zabawna, mądra, skłania do refleksji i wskazuje na rzeczy ważne w życiu dorastającego nastolatka. Liczą się przyjaciele, o których należy dbać, ale i oni zadbają o ciebie. Ważne jest by mieć w sobie empatię i szacunek dla inności, bo nawet brzydki potwór może mieć uczucia. Niekiedy trzeba się liczyć z faktem, że coś trzeba poświęcić, by coś zyskać. 
Dla mnie lektura Ostatnich dzieciaków na Ziemi była sympatycznym czasoumilaczem w lekarskiej przychodni i sprawiła, że nie umarłam z nudów, a wręcz przeciwnie, świetnie się bawiłam. Niecierpliwie czekam na kolejne części serii. 

Polecam. Warto. 

Dziękuję!