wtorek, 28 lutego 2012

Adrian Tchaikovsky: Imperium czerni i złota

Autor: Adrian Tchaikovsky
Tytuł: Imperium czerni i złota, t.1.
Tytuł cyklu: Cienie Pojętnych
Wydawca: Rebis
Stron: 630
Moja ocena: 9/10
Do przeczytania pierwszego tomu cyklu Cienie Pojętnych zabierałam się już od dawna. Okazja nadarzyła się ostatnio; jestem świeżo po lekturze i przyznam, że miło się zaskoczyłam. W tym cyklu odnalazłam kilka rzeczy, które odróżniają go od innych i skłaniają do sięgnięcia po kolejne części. 
Akcja toczy się w ogromnej krainie nazywanej Nizinami, składającej się z wielu mniejszych państw - miast. Mieszkańcy Nizin zajmują się handlem, nauką, kształceniem młodych wojowników. Ufni, że stare traktaty pokojowe są wieczne, nie chcą dostrzec, że przez długie lata, zupełnie pod ich nosem rozwinęło się Imperium Os; silne, agresywne, z tendencją do podboju słabszych. 
Wielu twórców literatury w mniejszym lub większym stopniu umieszcza w swoich dziełach elementy, stanowiące część ich prywatnych upodobań i hobby. Tchaikovsky interesuje się zoologią, a konkretnie entomologią czyli owadami. Dlatego bohaterom swojej historii nadał cechy owadzie. Na kartach powieści pojawią się przeróżne rasy: muszowce, mrówce, pająkowce, ważki, modliszowce, ciemce, motylowce, żukowce i różnego rodzaju mieszańce. Nie znaczy to, że bohaterowie są jakimiś mutantami. Fizycznie przypominają ludzi, jednak kolor ich skóry, umiejętności, predyspozycje, czy wyrostki na ciele dobitnie świadczą o tym do jakiej rasy należą. I tak: modliszki są urodzonymi zabójcami, muchy funkcjonują jako posłańcy, żukowce interesują się nauką i możliwościami jakie dają machiny, natomiast osy są niezwykle agresywne i nastawione są tylko na podbój i niewolnictwo. Zazwyczaj rasy się nie łączą, a bywa często, że się nienawidzą; modliszki nie cierpią pająków, ciemce  - motyli, itp. Społeczeństwo jest podzielone na pojętnych, niegdyś niewolników, potem wyzwolonych i wynalazców oraz niepojętnych, dla których załadowanie kuszy, czy otworzenie zamka kluczem stanowi problem, gdyż nie posiadają oni wyobraźni przestrzennej.
Cykl Cienie Pojętnych jest udanym połączeniem klasycznego fantasy z nurtem określanym w literaturze mianem steampunku. Akcja dzieje się zatem w świecie, gdzie walczy się na miecze i kusze, przeciwników się truje, handluje się niewolnikami i walczy o wpływy w kolejnych krainach. Przypomina to średniowiecze. Steampunk przejawia się w  umiłowaniu przez bohaterów nauki i tworzeniu ciekawych i skomplikowanych wynalazków, wyprzedających epokę. 
Jeden z głównych bohaterów, doświadczony żukowiec  Stenwold Maker wyraźnie widzi, że Imperium Os zagraża Nizinom. Ponieważ rodacy nie wierzą mu i uważają za fantastę, Stenwold przez lata gromadzi wokół siebie młodych wojowników, kształci ich, uwrażliwia na sytuację polityczną, po czym wysyła  w świat, tworząc jedyną w swoim rodzaju siatkę szpiegowską. Stenwold wie bowiem, że żelazne traktaty prędzej czy później rdzewieją. Najnowsza grupa jego wychowanków to młody książę ważka Salma, pajęczanka Tynissa, mieszaniec Totho, będący zapalonym wynalazcą amatorem i bratanica Stenwolda Che. W wyniku niespodziewanych wydarzeń młodzi ludzie zostają wplatani w intrygę o zasięgu międzynarodowym. Rzuceni na głęboką wodę będą musieli sobie radzić sami, niejednokrotnie wpadną w poważne tarapaty i będą walczyć o życie. 
W pierwszej części bohaterowie dopiero ujawniają swój potencjał i dorastają. Poznają świat i widzą, że to co było w bezpiecznych murach Kolegium było ledwie przedsmakiem wszystkiego. Ich wzajemna inność i odkrywanie cech, ważnych dla każdej rasy  sprawia, że są prawdziwsi. 
Akcja pierwszego tomu rozwija się początkowo dość wolno, jak to w przypadku historii rozplanowanej na kilka tomów, zaznaczają się ważniejsze wątki, czytelnik zapoznaje się z kreowaną rzeczywistością. Jednak dzięki barwnemu i klarownemu językowi, książka czyta się łatwo, a fabuła nie nuży. Ciekawa obyczajowość każdej rasy, ich wzajemne animozje i próba ich przezwyciężania na przykładzie młodych wojowników  zachęca do dalszej lektury. Cykl Cienie Pojętnych ma w sobie potencjał i jeżeli tylko autor umiejętnie go wykorzysta, powinno być tylko lepiej. 
Na uwagę zasługują także interesujące barwne ilustracje na okładkach, wiernie przełożone tytuły i piękny biały papier, a na jakim książka została wydrukowana. To niby drobiazg i kosmetyka, ale stanowi o całości i estetyce. Jeśli o mnie idzie zwracam na takie rzeczy uwagę, choć jasne, że liczy się przede wszystkim treść.
Imperium Czerni i Złota naprawdę mnie zaciekawiło i z pewnością sięgnę po kolejne tomy cyklu.

Za egzemplarz do recenzji 
serdeczne podziękowania 
kieruję w stronę 
Pana Bogusława 
z Domu Wydawniczego Rebis
Pozdrawiam serdecznie!






                                                      **********************
ADRIAN TCHAIKOVSKY urodził się w Woodhall Spa w hrabstwie Lincoln (Lincolnshire) w Anglii, jako syn stolarza, zajmującego się wyrobem mebli artystycznych, Michaela Czajkowskiego. Studiował na uniwersytecie zoologię, a potem psychologię, ale w tym samym momencie, w którym kończył studia, okazało się, że jest nimi rozczarowany i w końcu – nie zdecydowawszy jeszcze, co będzie dalej robił w życiu – został adwokatem; jest to zawód płatny lepiej niż zawód psychologa, a praktyka prawnicza jest bez wątpienia uczciwszym sposobem zarabiania pieniędzy. Już od szkolnych czasów Adrian pisał opowiadania i powieści fantastyczne, doskonaląc warsztat w ciągu piętnastu lat, podczas których nikt jego dzieł nie chciał wydawać. W końcu, w 2006 roku, wydawnictwo Tor zaczęło publikować jego cykl „Cienie Pojętnych”.
Nazwisko Adriana naprawdę brzmi Czajkowski, a jego dziadek, Edmund Czajkowski, przyjechał do Zjednoczonego Królestwa z Gruczna. W czasie wojny służył w wojsku jako pilot w Polskich Siłach Powietrznych. Adrian od dawna interesuje się zoologią i historią naturalną, szczególnie zajmując się badaniami owadów, co też znajduje odzwierciedlenie w jego pisarstwie.*

sobota, 25 lutego 2012

Philip K. Dick: Człowiek z Wysokiego Zamku

Autor: Philip K. Dick
Tytuł: Człowiek z Wysokiego Zamku
Wydawca: Rebis
Stron: 280
Moja ocena: 5/10
Większość opinii na temat książki „Człowiek z Wysokiego Zamku” jest pozytywna, żeby nie powiedzieć przepełniona bezbrzeżnym zachwytem i podziwem dla autora i jego koncepcji światów alternatywnych. Nazwisko Philipa Dicka w świecie literatury dopracowało się całkiem niezłej marki. Wiele z jego powieści zostało przeniesionych na ekran kinowy i spotykało się z przychylnym przyjęciem widzów i krytyków. Do tej pory z twórczością tego autora miałam styczność jedynie poprzez ekranizacje filmowe i najbardziej przypadł mi do gustu Raport mniejszości ze względu na szybką, sprawną akcję, ciekawą fabułę, pełną nieoczekiwanych zwrotów i dobrze zbudowaną intrygę. Mniej więcej tego samego spodziewałam się, zabierając się do lektury książki Człowiek z Wysokiego Zamku. Opis wydawcy z tyłu okładki naprawdę mnie zaciekawił.
Krótko o fabule. Jest rok 1962. Drugą wojnę światową wygrały Niemcy i połowa Europy jest teraz w zasadzie III Rzeszą. Stany Zjednoczone znajdują się pod panowaniem Japonii. Narody słowiańskie i Żydów zepchnięto za Kaukaz. W dodatku niespodziewanie umiera kanclerz Rzeszy Bormann i kwestia jego następcy pozostaje pod znakiem zapytania. Zwykli obywatele rozwiązują swoje życiowe wątpliwości w jeden sposób; mianowicie szukają odpowiedzi u Wyroczni w postaci Księgi Przemian I-Cing. Ciekawe, że otrzymane odpowiedzi są tak zawikłane i niejasne, że aż dziw bierze, że komuś w ogóle chce się to nie tylko brać serio, ale w dodatku interpretować. A jednak. Z tej niezwykłej metody interpretowania i planowania rzeczywistości korzystają nawet ważni rządowi dygnitarze.
Powieść ma kilku bohaterów; zarówno zwykłych obywateli, jak i ważnych osobistości. Pozornie nic ich ze sobą nie łączy, i choć z czasem pojawia się drobna nić pewnych powiązań, to jak dla mnie jest ona nieco naciągana. Poza tym nieustane zastanawianie się bohaterów czy i czym kogo urazili, co zresztą wynika z japońskiej tradycji i spraw grzecznościowych, drażni.
Drugą książką, odgrywającą ważną rolę w wykreowanym przez autora świecie, jest powieść "Utyje szarańcza”, opisująca alternatywny świat, w którym Niemcy przegrali wojnę. Jej autorem jest tajemniczy mężczyzna skrywający się w tytułowym Wysokim Zamku. Bohaterowie czytają książkę i zadają sobie pytania o rzeczywistość, w której przyszło im żyć.
Dick stworzył zatem historię, w której światy nakładają się na siebie. Pierwsza rzeczywistość, to ta w której żyją bohaterowie; druga – ta opisywana w powieści „Utyje szarańcza”. Z czasem granice zacierają się i już nie wiadomo co jest prawdą i jawą, a co fałszem i ułudą. Można się pogubić i zwątpić. Mnie się to przytrafiło. Spodziewałam się ciekawej historii w stylu „co by było gdyby” o Orwellowskich klimatach. Tymczasem trafiła mi się nużąca historia z nieciekawymi postaciami i praktycznie zerową intrygą. Niby coś się dzieje, ktoś ucieka, pewne przedmioty okazują się być fałszywe, bohaterowie, jakby ciągle na coś czekali i... nic. A jeśli nawet czytelnik powinien dostrzec to coś, to ja tego nie dostrzegłam. Liczyłam, że na koniec nastąpi ciekawy zwrot akcji i niestety się przeliczyłam, a szkoda, bo obiecywałam sobie po tej książce naprawdę wiele. Co więcej po kolejne pozycje tego autora już raczej nie sięgnę. Mam świadomość, że pisarz ten ma wielu zwolenników, więc tym bardziej przykry jest dla mnie fakt, że ja raczej się takim zwolennikiem nie stanę. Książkę mogę zatem polecić tylko fanom autora i to chyba tylko tym najbardziej zagorzałym.

Egzemplarz do recenzji otrzymałam od portalu 
Secretum  za co bardzo dziękuję.
Jednocześnie jest to początek mojej współpracy z tym portalem, mam zatem nadzieję, że wszystko dobrze się ułoży.
Serdeczne pozdrowienia dla redakcji!

czwartek, 23 lutego 2012

Lucius Shepard: Smok Griaule

Autor: Lucius Shepard
Tytuł: Smok Griaule
Wydawca: Mag
Stron: 432
Moja ocena: 10/10
Jako zadeklarowany miłośnik smoków w literaturze bardzo chciałam przeczytać książkę Luciusa Shepherda, od momentu, gdy tylko pojawiła się na rynku wydawniczym. Byłam niezmiernie ciekawa, z jakiej perspektywy tym razem ukazany został smok i muszę przyznać, że zostałam bardzo mile zaskoczona.
Książka jest zbiorem kilku dłuższych opowiadań, z których część jest już dosyć wiekowa i prezentuje tytułowego Griaule'a w sposób bardzo unikalny i oryginalny. 
Czytelnicy przyzwyczaili się do smoków, jako do istot groźnych i tajemniczych, ale także inteligentnych i co najważniejsze oswajalnych.
Historię Smoka Griaule poznajemy z kilku perspektyw i w kilku odsłonach. Każde z opowiadań, mimo że jest oddzielną historią i ma innych bohaterów, rzuca nieco więcej światła na ewoluującą epopeję wiekowego smoka. Dopiero lektura całości daje nam pełny obraz.  
Kim jest Smok Griaule? To wiekowy stwór, pokonany tysiąc lat temu przez potężnego maga. Zaklęcie było silne, ale nie na tyle, by smoka uśmiercić. Griaule został unieruchomiony, pozostaje w stanie jakby wegetatywnym,  ale  nadal rośnie, czuje i co najważniejsze myśli. Za pomocą tych zimnych i nienawistnych myśli, oddziałuje na otoczenie. Z czasem na ciele smoka urosły drzewa, utworzyły się góry, zagnieździły się pasożyty, a co odważniejsi ludzie zaczęli go bezczelnie obdzierać z cennych łusek. Wokół cielska smoka powstała osada. Życie w sąsiedztwie tak wiekowej istoty nie jest ani łatwe ani przyjemne, tym bardziej, że umysł smoka i jego wszechobecna nienawiść powoduje w życiu ludzi wiele dziwacznych i często tragicznych zawirowań. Kolejne opowiadania przybliżają skutki tego wpływu i malują sylwetki bohaterów, których życie, po zetknięciu ze smokiem, nieodwołalnie się zmieniło, niestety częściej na gorsze. 
Pierwsze opowiadanie zatytułowane Piękna córka poszukiwacza łusek to niesamowita historia podróży w głąb smoczego cielska. Co znajduje się w środku? Zapewniam, że nie same narządy wewnętrzne, ale znacznie, znacznie więcej. 
Opowiadanie Ojciec kamieni to relacja z przebiegu procesu sądowego dotyczącego pewnego morderstwa. Spowodował je pewien cenny kamień, przez który działał nikt inny jak sam Griaule.
Po wielu latach  mieszkańcy Teocinte mają dość smoka, przy którym mieszkają. Nieznajomy artysta proponuje im, że zgładzi smoka, malując go. Brzmi śmiesznie? Czy Człowiek, który pomalował Smoka Griaule'a faktycznie go uśmiercił? Przekonajcie się sami.
Zgładzony smok nigdy nie jest do końca martwy, a ponieważ jest pełen lodowatej nienawiści, pragnie zemsty i odrodzenia. Opowiadanie Dom kłamcy ukazuje próbę tego odrodzenia. Jaką rolę odegra w tym zapijaczony, starzejący się robotnik portowy i czy istnieją kobiety smoki? Na te i inne pytania, daje odpowiedź właśnie to opowiadanie. 
Opowiadanie Łuska Taborina jest kolejną impresją i nawiązaniem do fantastycznego wątku podróży w czasie i przestrzeni. Co się stanie, gdy potrze się znalezioną smoczą łuskę? Osoby nieświadome pewnych cech smoczych artefaktów, nie powinny tego robić. 
Ostatnie w zbiorze opowiadanie, zatytułowane Czaszka jest zupełnie nowe i stanowi nie tylko nie tylko nieoczekiwaną kontynuację poznanych już wątków, ale też zawiera nawiązania do politycznych realiów współczesnej Ameryki Środkowej. 
Książka Smok Griaule ma specyficzny i magiczny klimat. Przypomina powieści Gabriela Garcii Marqueza, który przyczynił się do spopularyzowania w literaturze iberoamerykańskiej stylu, określonego mianem realizmu magicznego. Realizm magiczny to literacka kombinacja elementów realistycznych i fantastycznych, stąd smok w życiu zwykłych ludzi jest dla nich zjawiskiem naturalnym. Po prostu tam jest i nikt tego nie kwestionuje. Realizm magiczny dotyka wielu aspektów ludzkiej egzystencji, takich jak: marzenia, myśli, frustracje, fantazje, żądze i pragnienia. To właśnie ten element magiczny pozwala lepiej zrozumieć ludzką rzeczywistość. Zawsze tłumaczyłam sobie realizm magiczny na przykładzie bohaterów książek Marqueza.  Dla nich życie codzienne było pasmem nieustających zadziwień, a przecież było najnormalniejsze w świecie. Za to rzeczy niecodzienne i magiczne przyjmowali bez zmrużenia oka.
Powieści Marqueza bardzo cenię i lubię. Dlatego tak łatwo i przyjemnie czytało mi się opowiadania o Smoku Griaule'u. Postrzeganie tego co zwykłe i magiczne jest tu właśnie takie samo. Ważną rolę pełni tu sfera erotyczna, mocno sprzężona nie tylko z prokreacją, ale i faktem, że ludzkie żądze i frustracje, wiele mówią o samym  człowieku.
Portret smoka i jego ogromny wpływ na ludzi jest niesamowity i zrobił na mnie duże wrażenie. Książka słusznie zasługuje na miano, Uczty dla Wyobraźni. Piękna okładka i staranne wydanie, skrywają równie piękną i porywającą treść, do której jeszcze nie raz wrócę. 
Polecam nie tylko miłośnikom smoków i fantasy, ale wszystkim, którym marzy się odrobina magii w realności dnia co dziennego. 
Na koniec dodam, że mnie Smok Griaule już przyniósł szczęście. Opisując go jako mojego ulubionego smoka w konkursie organizowanym przez portal  nakanapie.pl/ wygrałam książkę George'a Martina Taniec ze smokami cz. 2. I niech mi teraz ktoś powie, że realizm magiczny nie działa w naszej rzeczywistości!
Polecam serdecznie!


Za egzemplarz do recenzji i możliwość zanurzenia się 
w cudownym, niesamowitym świecie ze 
Smokiem Griaule na czele, bardzo serdecznie dziękuję Pani Katarzynie
z Wydawnictwa Mag.
Pozdrawiam!



                                              **************************

Lucius Shepard   to jeden z najbardziej wyróżniających się pisarzy amerykańskich w gatunku science fiction, fantasy, horroru oraz realizmu magicznego. Dobrym przyjęciem cieszą się jego ostatnie powieści Trujillo, A Handbook of American Player, Viator i Softspoken; zbiór Dagger Key & Other Stories zawiera natomiast większość jego najważniejszego dorobku z ostatnich kilku lat. Otrzymał nagrody Johna W. Cambella, Nebuli, Hugo oraz Rhyslinga. Mieszka w Vancouver.

wtorek, 21 lutego 2012

Drugi w blogowym życiu stosik do recenzji!

Czas na prezentację drugiego w blogowym życiu stosiku do recenzji.
Od góry kolejno:
1. D. Magary: Nieśmiertelność zabije nas wszystkich, seria Nowa Fantastyka, od Pana Marcina z Wydawnictwa Prószyński i s-ka. Recenzja
2. Krzysztof Bielecki: Defekt pamięci, od samego autora. Recenzja
3. A. Tchaikovsky: cykl Cienie Pojętnych; znajomość z nim zaczynam od dwóch pierwszych tomów;
Imperium czerni i złota Recenzja
oraz
Klęska ważki Recenzja
od Pana Bogusława z Domu Wydawniczego Rebis
4. L. Shepard: Smok Griaule od Pani Katarzyny z Wydawnictwa MagRecenzja
Wszystkim Państwu składam serdeczne podziękowania za otrzymane książki. Pozdrawiam!

niedziela, 19 lutego 2012

Krzysztof Bielecki: Defekt pamięci

Autor: Krzysztof Bielecki
Tytuł: Defekt pamięci
Wydawca: Nakład własny autora poprzez działalność w ramach Akademickich Inkubatorów Przedsiębiorczości
Stron: 154
Moja ocena: 8/10
Książka na Facebooku: http://www.facebook.com/defektpamieci
O istnieniu Defektu pamięci albo nie dowiedziałabym się nigdy, albo z blogów niektórych znajomych. Wyobrażam sobie, ile wysiłku kosztuje wydanie napisanej przez siebie książki i spowodowanie, by zaistniała ona w otaczającej nas książkowej rzeczywistości. A jeśli przy tym znajdą się czytelnicy i o książce będzie się mówić, wtedy można nazwać to sukcesem. Dlatego już za same starania w tym kierunku należy się autorowi szacunek. 
Książka ma niewielkie rozmiary, wydrukowana została na porządnej jakości białym papierze i wygląda może niepozornie, ale zawiera całkiem ciekawą treść. 
Głównym bohaterem książki jest pracownik biurowy, Kool Autobee, który jak dla mnie jest pierwszej klasy oryginałem, z nerwicą natręctw i dość dużym samokrytycyzmem, w stosunku do własnej osoby. Któregoś dnia zdaje sobie z przerażeniem sprawę, że ma problem i to duży. Otóż powinien pisać. Co najmniej dwie strony dziennie. W przeciwnym wypadku na świecie będzie dochodziło do rozmaitych wypadków i katastrof. Dość to nietypowe sądzić, że bierność jednego człowieka może mieć jakiś wpływ na to, co się dzieje na świecie, ale z biegiem fabuły, faktycznie okazuje się, że tak jest. Bohater może pisać o byle czym, byle tylko wyrobił normę dzienną. Wędrując po mieście, próbuje dociec przyczyn, dla których ma pisać i poznać tego, kto go do tego zmusza. Przy okazji dowiaduje się, że nie jest jedyny, bo miasto, a nawet świat są pełne Piszących. Każdego motywuje co innego i każdy inaczej radzi sobie z tym przymusem. W bohaterze budzi się bunt i pragnienie zorganizowania ruchu oporu. Z uporem maniaka chce przerwać ten magiczny krąg i wrócić do biura do swoich papierów, kopiarek i tonerów. Jego starania powodują jeszcze większy zamęt i chaos, tak że on sam w końcu również się gubi. 
Autor wprowadza również do swojej historii elementy baśni, której bohaterem jest młody mag. Marzy on, by dokonać czegoś niezwykłego. Jak wątek maga ma się do wątku Piszących tego już nie zdradzę. Powiem jednak, że historia bardzo się gmatwa i gdy już wydaje się, że wiemy o co chodzi, narrator puszcza do czytelnika złośliwe oczko i obraca w niwecz, tak pieczołowicie układane w głowie wydarzenia.
Nie da się przewidzieć zakończenia, bo w tej historii niczego nie da się przewidzieć. Powieść stale zaskakuje i pozostawia w dezorientacji. Faktycznie po poznaniu zakończenia, miałam ochotę przejrzeć jeszcze raz początek, by na pewne sprawy móc spojrzeć inaczej. 
Nie jestem zwolenniczką polskiej prozy współczesnej. Przyznam jednak, że Defekt pamięci  zapewnił mi całkiem miły wieczór i dobrze się podczas lektury bawiłam. Polecam ją także i Wam. 

                                         ********************
Krzysztof Bielecki; 
autor książek "Miasto to gra" , "Kod, czyli rzeczy, które zauważasz w mieście, gdy wpatrujesz się w nie odpowiednio długo" oraz "Raz na kilkaset lat". 
Czwarta publikacja autora "Defekt pamięci" jest najbardziej przystępną spośród czterech książek tego autora, choć szereg niestandardowych rozwiązań fabularnych z pewnością także i tym razem wywoła pewne kontrowersje.

Książkę otrzymałam od Krzysztofa Bieleckiego. Bardzo dziękuję za możliwość jej przeczytania. Pozdrawiam serdecznie!
 

piątek, 17 lutego 2012

Drew Magary: Nieśmiertelność zabije nas wszystkich. Przedpremierowo!


Autor: Drew Magary
Tytuł: Nieśmiertelność zabije nas wszystkich
Wydawca: Prószyński i s-ka
Stron: 464
Moja ocena: 10/10 
Data premiery: 21.02. 2012
Od niepamiętnych czasów człowiek poszukiwał lekarstwa, które uchroniłoby go od śmierci i zapewniło wieczną młodość.
Mityczny król Syzyf próbował oszukać bożka śmierci Tanatosa i gdy nadarzyła się okazja, uwięził go i nie tylko sam uniknął śmierci, ale też swym postępkiem spowodował, że inni ludzie przestali umierać. Naturalna równowaga życia i śmierci została zaburzona, a świat zaczął się przeludniać. Sytuacja stała się nie do zniesienia. Trudno jednak mieć za złe Syzyfowi, że nie chciał umierać i bronił się jak umiał. Kto z nas nie marzy, by żyć wiecznie i nie starzeć się? Założę się, że każdy zapytany chciałby przedłużyć swoje życie choć o kilka, kilkanaście lat i zdążyć zrobić te wszystkie rzeczy, które sobie zaplanował.
Książka Nieśmiertelność zabije nas wszystkich podejmuje właśnie ten temat. Jest rok 2019 i świat obiega informacja, że naukowcy wynaleźli lekarstwo na śmierć. Nie oznacza to, że nie można umrzeć. Można. Ale jeśli człowieka nie dopadnie żadna choroba, czy nieszczęśliwy wypadek, to ma szansę żyć tak długo jak zechce i wyglądać na tyle lat, ile miał w chwili przyjęcia lekarstwa.
Powieść ma formę dziennika, znajdującego się w pamięci elektronicznego urządzenia zwanego WEPS-em. Ten nowoczesny komunikator należał do Johna Farrella, głównego bohatera książki. Znalezione urządzenie było na wpół zniszczone, ale udało się je uruchomić i odczytać znajdujące się na nim dane. Dzięki temu czytelnik poznaje losy nie tylko głównego bohatera, ale też ludzi z nim związanych. Akcja książki obejmuje 60 lat. Powieść jest podzielona na cztery części zatytułowane: Prohibicja, Upowszechnienie, Nasycenie i Korekta; każda z części opisuje pokrótce 20 lat z życia głównego bohatera, a także opisuje zachodzące w świecie przemiany.
John Farell ma 29 lat i jest prawnikiem. Poznajemy go w chwili, gdy zdecydował się poddać kuracji na śmierć. W tym momencie jeszcze nie jest to legalne, wszystko odbywa się więc w tajemnicy i po kryjomu, ale niedługo potem, lekarstwo staje się powszechnie dostępne i może je dostać każdy. Na przykładzie Johna i ludzi z jego otoczenia obserwujemy, jak lekarstwo wpływa na losy świata.
Początkowo każdemu wydaje się, że otworzyły się przed nim nowe możliwości i że wieczne życie nigdy się nie znudzi. Ludzie, niczym dzieci w sklepie ze słodyczami zachłystują się nabytą nieśmiertelnością. Pewność, że nie umrą, wyzwala w nich przekonanie, że nie ma sensu trzymać się starych obietnic i przysiąg, stąd na przykład drastycznie wzrasta liczba rozwodów. Śmierć dawała ludziom świadomość, że nie będą musieli być z daną osobą wiecznie; nabyta nieśmiertelność sytuację zmieniła i nagle przysięga „i że cię nie opuszczę aż do śmierci” przestaje obowiązywać. Granica między życiem a śmiercią zanikła, wszystko się zmieniło.
Zmian w świecie jest dużo więcej. Ludzkość dzieli się na tych, którzy lekarstwo przyjęli i na tych, którzy się na to nie zdecydowali. Powstają nowe religie, kościoły, a nawet ruchy anarchistyczne, wrogie wobec ludzi po odbytej kuracji.
Pierwsze dwie części przedstawiają w zasadzie same zalety bycia nieśmiertelnym; wieczną zabawę, imprezowanie, kompletny brak stabilizacji i zobowiązań. John nie potrafi się ustabilizować, bo wydaje mu się, że nie dorósł do tego, a poza tym skąd ma brać motywację, skoro ma przed sobą wieczność? Nie można mieć przecież pewności, że chce się z kimś być zawsze, skoro tak naprawdę to „zawsze” ma być takie długie.
Stopniowo jednak ziemia zaczyna się przeludniać; jedni ludzie nie umierają, a rodzą się kolejni. Lekarstwo na śmierć, które miało być dla wszystkich dobrodziejstwem, powoli staje się problemem. Nie ma selekcji naturalnej; ludzi nie ubywa, a dóbr naturalnych, takich jak woda, nie przybywa. W Chinach zaczyna się znakować obywateli specjalnymi tatuażami, a w Rosji pracuje się nad nowym typem żołnierza, który będzie mógł walczyć bez chwili odpoczynku.
Trzecia i czwarta część ukazują mroczną stronę świata, który stał się nieśmiertelny. Przerażający są nie tylko anarchiści, zwani trollami, którzy atakują nieorganicznych ludzi. Straszne jest także to, że człowiek, który jeszcze nie tak dawno walczył o to by żyć wiecznie, teraz się nagle znudził i stosuje wyszukane sposoby, by umrzeć.
Jakże przewrotny w swej wymowie okazuje się być polski tytuł książki. Nieśmiertelność zabija. Wydaje się, że to przecież oksymoron, ale nie. To po prostu historia zatoczyła koło i mimo, a może właśnie z tego powodu, że ludzie stali się nieśmiertelni, to nie stali się przez to szczęśliwsi, nie przestali wzajemnie się krzywdzić, nadal panuje wyzysk obywatela przed rząd, nadal wszystko zmierza ku katastrofie.
O książce Drew Magary'ego można by pisać jeszcze długo i dużo. Ta antyutopijna historia zawiera wiele uniwersalnych prawd o ludzkim życiu i uczuciach nim rządzących. Na przykładzie Johna możemy się przekonać, czy to o czym tak mocno marzymy, naprawdę może dać nam szczęście, czy to faktycznie jest to, czego naprawdę chcieliśmy. Prawda jest taka, że człowiek, by istnieć i funkcjonować w świecie musi mieć dla kogo żyć. Jeżeli nie ma przy nim bliskich mu ludzi, to do czego mu potrzebna wieczność? Czy John zrozumie tę starą prawdę? Czy mimo, że przez 60 lat będzie wyglądał i zachowywał się jak 30-latek, w końcu dorośnie? Czy odnajdzie to co jest ważne?
Tego nie zdradzę. Mogę jedynie zachęcić do lektury książki Nieśmiertelność zabije nas wszystkich.
Jest ona napisana prostym, przystępnym językiem, pierwszoosobowa narracja sprawia, że łatwiej wczuć się w klimat powieści, a ciekawa fabuła nie pozwala się od książki oderwać. Jeżeli zatem chcecie się przekonać, jak potoczy się przygoda człowieka z lekarstwem na śmierć, przeczytajcie tę książkę. Nie pożałujecie.
Polecam serdecznie. 
                                               ******************* 
 
Drew Magary – amerykański pisarz, bloger sportowy i dziennikarz. Publikował na łamach między innymi „Maxima”, „GQ”, „Playboya”, „New York Magazine”, „Rolling Stone’a” i „Penthouse’a”, współpracował z Comedy Central i ESPN. Jego pierwsza książka, „Men with Balls”, ukazała się w 2008 roku, trzy lata później wydał debiutancką powieść – „Nieśmiertelność zabije nas wszystkich”. 





Za egzemplarz do recenzji bardzo serdecznie dziękuję 
Panu Marcinowi z Wydawnictwa  Prószyński i s-ka
Pozdrawiam!

czwartek, 16 lutego 2012

Jodi Picoult: Zagubiona przeszłość


Autor: Jodi Picoult
Tytuł: Zagubiona przeszłość
Wydawca: Prószyński i s-ka
Stron: 528
Moja ocena: 7/10
Po książkę Zagubiona przeszłość sięgnęłam zaintrygowana tytułem i opisem wydawcy z tyłu okładki. Oczekiwania miałam dość duże i gdy tylko zakupiona okazyjnie na allegro książka do mnie trafiła, od razu zabrałam się za jej czytanie.
Główną bohaterką powieści jest Delia Hopkins, młoda kobieta, która w zasadzie ma wszystko i z czystym sumieniem może o sobie powiedzieć, że jest szczęśliwa. Mieszka w spokojnym, uroczym miasteczku, otoczona przez kochających ją ludzi; wspaniałego ojca, zasłużonego dla miejscowej społeczności, uroczą pięcioletnią córeczkę Sophie, dwóch przyjaciół, z których jeden jest także jej narzeczonym oraz psa tropowca, z którym pracuje przy poszukiwaniu zaginionych ludzi. Trwają przygotowania do ślubu Delii z Erikiem i wszystko układa się jak najpomyślniej. Jedyne, czego Delii w życiu brakowało to matka, o której wie jedynie tyle, że lata temu zginęła w wypadku. Kobieta sama będąc matką, przykłada do tego braku ogromną wagę i mimo, że ojciec jest dla niej całym światem, to całe życie marzyła, aby mamę mieć. Zupełnie zresztą zrozumiałe.
Przygotowania do ślubu i przeglądanie zdjęć z dzieciństwa budzą w bohaterce wspomnienia, których nie umie ona wyjaśnić, ani umiejscowić w znanej przez siebie przestrzeni. Zwierza się z tych rozterek przyjacielowi Fitzowi, który jest dziennikarzem. Ten przeprowadza małe śledztwo, co uruchamia prawdziwą lawinę. Bowiem kilka dni później w domu Delii zjawia się policja i aresztuje jej ojca pod zarzutem uprowadzenia nieletniej. Andrew zostaje odwieziony do Arizony, gdyż tam miało dojść do porwania i tam będzie proces.
W jednej chwili wszystko, co wierzyła Delia okazuje się być kłamstwem; bohaterka dowiaduje się, że jej matka żyje, a więc wszystko co opowiadał jej ojciec było mitem i mistyfikacją.
Dlaczego ojciec bohaterki zdecydował się na tak drastyczny krok i uprowadził córkę? Jakie tajemnice rodzinne wyjdą na jaw i czego o sobie samej dowie się Delia? O tym warto się przekonać, czytając Zagubioną przeszłość.
Zazwyczaj jestem mało krytyczna wobec książek pani Picoult, bo i zazwyczaj wszystko co w nich umieszcza pasuje do siebie tak zgrabnie, jak puzzle w układance. Jednak w tej książce nie ustrzegła się kilku błędów i dłużyzn.
Sam pomysł porwania dziecka przez rodzica jest jak najbardziej trafiony i bardzo ciekawy. Oczywiście są tutaj już znane miłośnikom książek Picoult elementy dramatu sądowego. Jest cała gama uczuć i emocji, rozważań na temat rodzicielstwa i dobra, jakim zawsze stara się kierować rodzic, decydując o życiu swojego dziecka. Delia, która sama już jest matką, przeżywa tym większe rozterki. Całą historię poznajemy z kilku punktów widzenia; wypowiadają się zatem nie tylko Delia i jej ojciec Andrew; do głosu zostają także dopuszczeni Eric i Fitz, jako ci, którzy znają Delię od dzieciństwa, a także Elise, matka bohaterki. Dzięki temu opowiadana historia zyskuje pełnię i wielowymiarowość.
Początek powieści jest ciekawy, akcja sprawnie się rozwija.
Za to jej środek jest kompletnie przegadany i niepotrzebny, zupełnie jakby autorka podpisała umowę na konkretną liczbę stron i musiała je czymś zapełnić. Zapełnia je więc więziennymi doświadczeniami Andrew, który czeka na proces i jest narażony na prześladowania ze strony współwięźniów. Te kilkadziesiąt stron nijak się nie ma do głównego wątku i nie dość, że nic nie wnosi do poznawanej historii, to nudzi i męczy. Z czystym sumieniem można by ten fragment ominąć i nic na tym nie stracić.
Druga sprawa to znajomość Delii ze starą Indianką, którą poznaje, czekając na proces ojca. Bohaterka towarzyszy staruszce w jej pracy i spotkaniach z rodziną, a ja zupełnie nie wiedziałam, po co to w ogóle robi. Całe życie marzyła o matce, a gdy się okazuje, że jednak ją ma, zamiast spędzić z nią więcej czasu, by się lepiej poznać, obudzić ukryte uczucia i wspomnienia, Delia odwiedza matkę raptem dwa, trzy razy i nie wgłębiając się w jej obecne życie, zajmuje się sprawami osobistymi obcej Indianki. Fakt, matka okazała się inna niż w jej sielskich marzeniach, ale ta niekonsekwencja fabularna razi i to dość mocno.
Słaby środek ratuje dość dobra końcówka i tylko dlatego nie zaliczam tej powieści do stosunkowo słabych, choć w moim prywatnym rankingu książek tej pisarki znajdzie się ona dość daleko. Podczas procesu i końcowych przesłuchań wyjdą na jaw dość szokujące szczegóły, w dodatku sama Delia również przypomni sobie kilka rzeczy z dzieciństwa. Dojdzie do sporych zmian w relacjach między głównymi bohaterami, które mnie jako czytelnika usatysfakcjonowały.
Książkę mogę polecić miłośnikom Picoult, a wiem, że w blogosferze jest takich wielu. Dobry miłośnik wiele pisarzowi wybaczy, ale tym razem bez krytyki obejść się nie mogło. To dlatego oceniam książkę na słabe 7. Nie wiem, gdzie tkwi przyczyna tego niedopracowania; czy w warsztacie pisarki, choć sprawdzałam, nie jest to pierwsza jej powieść, raczej jedna z tych środkowych, czy w przygotowaniu, czy może w czymś zupełnie innym. Tak, czy siak końcówka ratuje całość, więc czas przeznaczony na książkę, zupełnie stracony nie był.

wtorek, 14 lutego 2012

Licia Troisi: Nowe królestwo


Autor: Licia Troisi
Tytuł: Nowe królestwo
Tytuł cyklu: Wojny Świata Wynurzonego, tom 3
Wydawca: Videograf II
Stron: 450
Moja ocena: 10/10
Książka Nowe królestwo, to trzecia i ostatnia część trylogii Wojny Świata Wynurzonego. Finałowa część zawsze budzi największą ciekawość, bo czytelnik liczy na rozwiązanie interesujących go wątków.Recenzje dwóch poprzednich części tutaj i tutaj .
W części trzeciej groźba rozłamu i wojny jest coraz bardziej realna. Ambicje Dohora rosną, a spełnienie pragnień Yeshola, by przywrócić Tyrana do życia, wydają się być bliskie realizacji. Dubhe tym czasem kontynuuje swoje poszukiwania. Wizyta u Sennara nie przebiegła tak, jak tego oczekiwała; dziewczyna nie pozbyła się klątwy; Bestia nadal w niej tkwi. Dubhe dowiedziała się jednak, że klątwę można usunąć przenosząc ją na osobę, która ją nałożyła. W ten oto sposób prywatne sprawy bohaterki mieszają się z politycznymi, ponieważ w sprawę klątwy uwikłany jest także sam Dohor. Dubhe wyrusza więc w niebezpieczną podróż z zamiarem przeniknięcia na dwór króla i zgładzenia go. Ataki Bestii, nie ustały, wręcz przeciwnie, są coraz dotkliwsze, dlatego wsparciem w tej podróży ma być dla wojowniczki młoda czarodziejka Theana. Dwie kobiety nie darzą się sympatią; raz że są kompletnie różne, dwa, że poróżniło je uczucie do młodego czarodzieja Lonerina, a trzy, że Theana jest wyznawczynią Thenaara, tego samego bóstwa, które w tak krwawy sposób czci Gildia. Paradoksem okazuje się jednak być fakt, że kult Theany jest zupełnie inny, bo pozbawiony okrucieństwa i makabry. Sama Dubhe, choć nigdy religijna nie była, a ma wiele powodów by wyznawców tego bóstwa nienawidzić, zaczyna się zastanawiać, czy obecny obraz kultu tego bóstwa, nie został wykoślawiony przez fanatyków. Takie przedstawienie sprawy bardzo mi się podobało, bo wiadomo, że każda sytuacja ma tyle stron, ilu jej uczestników i stąd rozbieżności w interpretacji.
W pewnym momencie wątek podróżujących Dubhe i Theany łączy się z wątkiem Learchosa, królewskiego syna, którego kobiety przypadkiem spotykają. Dochodzą do wniosku, że to oczekiwana szansa, by dostać się do pałacu, bliżej króla. Zupełnie niespodziewanie dla nich samych Dubhe i Learchos zaczynają się całkiem dobrze rozumieć. Okrucieństwo, którego doznali w życiu i brak miłości i ciepła, których doświadczyć nie było im dane, bardzo ich do siebie zbliża. Co z tego wyniknie, nie powiem, ale pokuszę się o stwierdzenie, że jest to jeden z ciekawszych wątków romansowych w całym 9-tomowym cyklu.
Tymczasem Ido, któremu udało się odnaleźć Sana, wnuka Nihal i Sennara, ukrywa chłopca przed zakusami Gildii w Zalenii. To co, początkowo wydawało się dobrym pomysłem, owocuje lawiną katastrof, w czym nie brak winy samego Sana, który okazuje się być nie znającym świata, ale i przekornym chłopcem.
W trzeciej części akcja toczy się sprawnie i nie ma czasu na nudę. Fabuła zmierza ku spektakularnemu rozwiązaniu, którego jednak nie sposób do końca samemu przewidzieć. Czy Dubhe uwolni się od klątwy? Jaką drogą pójdzie Learchos? Czy tyrańskie i fanatyczne zapędy Dohora i Yeshola się powiodą? Czy Tyran Aster wróci do życia, by na nowo obrócić w perzynę
Świat Wynurzony? Jaką rolę odegra w tym wszystkim mały San? Czy na wszystkie bolączki i kłopoty bohaterów znajdzie się jedno skuteczne remedium?
Te wszystkie odpowiedzi można znaleźć, zagłębiając się w lekturze trzeciej części zatytułowanej Nowe królestwo.
Osobiście powiem, że jestem bardzo usatysfakcjonowana. Sądzę, że każdy miłośnik tego typu fantasy, także będzie.
Polecam.

poniedziałek, 13 lutego 2012

Perfect woman

Finkaa zaprosiła mnie do zabawy Perfect woman. Jest mi bardzo miło, że o mnie pomyślałaś. Dziękuję. 


Oto zasady zabawy:
Wybierz idealne kobiety w trzech kategoriach: 
perfekcyjna w swoim zawodzie, 
ideał urody, 
perfekcyjny styl.
Opublikuj na blogu obrazek z tagiem “Perfect Women”.
Napisz, kto cię wyznaczył.
Przekaż zabawę innym blogerom.

Czasy, kiedy z zapartym tchem śledziłam kinowe i muzyczne nowinki już co prawda dawno minęły, ale pewne sympatie mi pozostały i niekiedy patrząc na film lub klip muzyczny stwierdzam, że lubię daną  aktorkę za jej talent, a piosenkarkę za siłę wyrazu. 
A to moje typy: 
Perfekcyjna w swoim zawodzie
Jennifer Aniston alias Rachel Green z serialu Friends. Przez 10 lat Rachel i jej zwariowani przyjaciele przysporzyli mi masę okazji do niekontrolowanych wybuchów śmiechu, a ja zapytana o to kogo z szóstki lubię najbardziej, do dziś nie umiem zdecydować. Poza tym Jennifer bardzo cenię jako aktorkę komediową i w ogóle aktorkę.

W kategorii ideał urody chciałabym zaprezentować dwie panie: 
Catherine Zeta Jones chyba znają wszyscy. Uważam ją za piękną, a coś nieuchwytnego w jej aktorskim sposobie bycia bardzo mi się podoba. Poza tym jako dziecko zawsze marzyłam, aby być brunetką, więc może dlatego obecnie brunetki uważam za piękne. 
Ale ponieważ już na tym świecie nieco już żyję i wiem, że piękno to nie tylko powłoka cielesna, to obok Catherine stawiam Jordin Sparks. Ta laureatka American Idol swoją osobą doskonale pokazuje, że prawdziwe piękno i talent bronią się same, nawet jeśli ma się nieco ciałka więcej. Całość się wtedy uzupełnia i powstaje naturalne piękno. I tu mamy przypadek przenikania się kategorii, bo i Catherine i Jordin wpasowałabym również w perfekcję w zawodzie. Chyba po prostu niektóre rzeczy idą ze sobą w parze.
A tutaj dla ucha Jordin:
prawda, że ma diamenty w głosie?

Kategoria perfekcyjny styl brzmi dość rozlegle, a przynajmniej ja tak to zrozumiałam, dlatego dwie panie, które do tego wybrałam cenię, przede wszystkim za to co robią i sobą reprezentują i w tym moim zdaniem jest perfekcja. A że przy tym dobrze wyglądają, no cóż, w końcu ma się tych speców od wizerunku. ;)
Natalie Portman cenię za grę aktorską i specyficzny brytyjski talent do komedii, który niestety rzadko ujawnia. 
Natomiast Leonę Lewis cenię za perfekcyjny styl wyrazu, a jeżeli swoim śpiewaniem jest w stanie sprawić, bym ja sama się poczuła nieco, choć odrobinę perfekcyjna, to warto jej chwilę poświęcić. Poza tym głos ma nieziemski.
Ech, rozmarzyłam się słuchając ;)

Do zabawy chciałabym zaprosić:

Pozdrawiam!




niedziela, 12 lutego 2012

Licia Troisi: Dwie wojowniczki


Autor: Licia Troisi
Tytuł: Dwie wojowniczki
Tytuł cyklu: Wojny Świata Wynurzonego, tom 2
Wydawca: Videograf II
Stron: 405
Moja ocena: 10/10
Książka Dwie wojowniczki jest kontynuacją Sekty zabójców i zaczyna się niemal dokładnie w tym momencie, w którym zakończyła się część pierwsza. (której recenzja  tutaj ). 
Dubhe uciekła z Gildii, gdy dowiedziała się, że pomimo zapewnień, Najwyższy Strażnik nie ma lekarstwa na klątwę Bestii, która zagnieździła się w ciele dziewczyny. Odtrutki, które jej podawali, jedynie spowalniały działanie klątwy, ale jej nie usuwały. Niespodziewanie znalazła jednak sojusznika, młodego czarodzieja Lonerina, który nielegalnie przebywał w Gildii, szukając zemsty za śmierć swojej matki. Okazuje się, że klątwa rzucona na Dubhe jest wyjątkowo potężna i jedyną osobą, która może pomóc jest Sennar, niegdyś najpotężniejszy czarodziej Świata Wynurzonego, odkrywca legendarnej Zalenii, ukochany Nihal. Dubhe wraz z Lonerinem wyruszają do Krainy Wiatru, by odnaleźć Sennara i poprosić go o pomoc. Ich podróż jest dodatkowo utrudniona przez Reklę, którą Yeshol wysłał w pościg za Dubhe. Zaciekła i uparta Strażniczka Trucizn nie szczędzi sił, ani sposobów, by dopaść Dubhe i skłonić ją do powrotu. Swoje zadanie traktuje bardzo ambicjonalnie. Przy okazji pościgu i kilku starć wojowniczek, Dubhe poznaje pewien sekret Rekli, który częściowo pomoże jej w walce z nią.
Drugi oddzielny wątek to poszukiwania prowadzone przez gnoma Ido, który pojawił się pod koniec części pierwszej. Krwiożercza Gildia odkryła jak przywrócić Tyrana do życia. Potrzebne jest ciało, w którym na nowo odżyje. Idealnym kandydatem okazuje się być San, wnuk Nihal i Sennara. To właśnie jego próbuje odnaleźć Ido. Ta podróż jest jednocześnie jednym wielkim wspominaniem dawnych, dobrych czasów.
Natomiast trzeci wątek, dość niespodziewany, ale uważam, jak najbardziej na miejscu, to losy królewskiego syna Learchosa. To niesamowite, jak autorka wykorzystała potencjał postaci, która pojawiła się w pierwszej trylogii. Mam tutaj na myśli Dohora, ojca Learchosa, obecnie króla Krainy Słońca, a niegdyś butnego młodzieńca w Smoczej Akademii. Szkolił go sam Ido i nigdy się nie polubili. Obecnie Dohor to człowiek bezwzględny, zimny i nieczuły, współpracujący z Gildią, byle tylko osiągnąć swój cel. Learchos jest podobny do swojej nieżyjącej już matki i wie, co bardzo go boli, że nigdy nie będzie synem swego ojca. Nienawidzi wojny, zabijania i przemocy. Od żadnego z rodziców nigdy nie zaznał miłości. Kim będzie w świecie coraz mocniej ogarniętym wojną? Jaką drogę wybierze? Przed tym bohaterem masa niewykorzystanych możliwości.
Druga część zaciekawia jeszcze bardziej niż pierwsza. Akcja toczy się sprawnie, a dzięki trzem przeplatającym się wątkom nie można się nudzić.
Polecam każdemu, kto szuka dla siebie ciekawego cyklu  fantasy do poczytania.

piątek, 10 lutego 2012

Licia Troisi: Sekta zabójców

Autor: Licia Troisi
Tytuł: Sekta zabójców
Tytuł cyklu: Wojny Świata Wynurzonego, tom 1
Wydawca: Videograf II
Stron: 462
Moja ocena: 10/10
Sekta zabójców rozpoczyna drugą trylogię autorstwa  Licii Troisi, której akcja dzieje się w świecie znanym już z poprzedniego cyklu noszącego tytuł Kroniki Świata Wynurzonego. W pierwszej trylogii czytelnik śledził losy Nihal i Sennara, walczących z Tyranem, a także ze skłonnością do zła, tkwiącą w nich samych. Recenzja książek z pierwszej trylogii  tutaj, tutaj i tutaj
Akcja nowej trylogii zaczyna się 50 lat po obaleniu Tyrana. W Świecie Wynurzonym bardzo wiele się zmieniło, okazuje się jednak, że pamięć o tamtych czasach jest nadal żywa, choć jakby nieco owiana mgiełką legendy. 
W wielu miastach stoją pomniki Nihal, którą czci się jak wielką bohaterkę. Są jednak i tacy, którzy marzą, by rządy Tyrana powróciły i by znowu lała się krew niewinnych. 
Główną bohaterką nowej trylogii nie jest jednak Nihal, lecz zupełnie inna, nie związana z nią młoda dziewczyna Dubhe. Ktoś może zapytać, co się stało z Nihal. Tego jednak zdradzić nie mogę, bowiem odkrywanie jak potoczyło się jej życie, po wygranej wojnie, będzie czytelnik czynił stopniowo. 
Książka Sekta zabójców składa się z trzech pomniejszych części, w których teraźniejszość będzie się przeplatać z przeszłością. W teraźniejszości poznajemy Dubhe, młodą złodziejkę, która żyje w ukryciu, ciągle przed kimś ucieka, a utrzymuje się z kradzieży na zlecenie. W retrospekcjach przyglądamy się dzieciństwu dziewczynki, która przez nieszczęśliwy wypadek w zabawie, przyczyniła się do śmierci jednego z chłopców. Rada starszych wioski uznała ją za dziecko śmierci i zadecydowała o wygnaniu jej poza osadę. Mała Dubhe bardzo długo błąkała się po lasach i bezdrożach, brudna i głodna. Od niechybnej śmierci uratował ją tajemniczy Sarnek, najemnik na usługach Gildii Zabójców i ponieważ już nie mógł się jej pozbyć, bo nie chciała odejść, nauczył ją fachu i uczynił z niej swoją asystentkę, a z czasem wspólniczkę. 
W teraźniejszości Dubhe podróżuje już sama i nadal się ukrywa, tym dokładniej, że Gildia uznała ją za dziecko śmierci, istotę z wrodzonym talentem do zabijania i bardzo chce ją mieć na swoje usługi. Dubhe wierna złożonej opiekunowi obietnicy, nie chce się poddać Gildii, więc cały czas ucieka. 
Jednak macki Gildii sięgają bardzo daleko i podczas jednego ze zleceń, Dubhe zostaje lekko ranna. Początkowo nie przykłada to tego wagi, z czasem jednak ramię zaczyna coraz bardziej boleć, a w chwilach krytycznych Dubhe traci nad sobą panowanie, wpada w morderczy szał i zabija niczym oszalałe zwierzę. Gdy wychodzi z amoku niewiele pamięta. Świadoma, że dzieje się z nią coś bardzo niedobrego, dziewczyna szuka lekarstwa na dręczącą ją przypadłość; okazuje się jednak, że to Gildiia nałożyła na nią klątwę, chcąc ją zmusić do współpracy i posłuszeństwa.
Przyparta do muru Dubhe, nie widząc dla siebie ratunku zgadza się wstąpić do Gildii, mając nadzieję, że sama znajdzie tam odtrutkę i wtedy odejdzie. Jej opiekunką i mentorką zostaje Rekla, zwana Strażniczką Trucizn,  fanatyczka i służbistka. 
Czy Dubhe uda się znaleźć lekarstwo, które zabije, tkwiącą w niej Bestię? Czy przechytrzy Reklę, która nie odstępuje jej ani na krok? To się okaże.
Dodam, że poza staraniami Dubhe, o to by wrócić do normalności,  we wnętrzu Gildii dzieją się rzeczy tajemnicze i o znacznie większym politycznym znaczeniu. Najwyższy Strażnik Gildii Yeshol nie ustaje w staraniach, aby przywrócić do życia Tyrana, a Kraj Wynurzony znowu staje przed groźbą wojny. Z czasem te dwa wątki połączą się, a Dubhe zostanie wciągnięta w wir wydarzeń, które zmienią życie wielu ludzi. 
Pierwsza część nowej trylogii jest znacznie bardziej krwawa, głównie we fragmentach, opisujących funkcjonowanie Gildii i jej mroczne rytuały. Pokazuje także do jakiego wykoślawienia religii może prowadzić skrajny fanatyzm wyznawców i ich umiłowanie zabijania. Pojawia się pytanie: czy  bóstwo zwane Thenaarem faktycznie pragnie aż tyle krwi i bólu składanych ofiar? 
Czyta się szybko, narracja jest zgrabnie poprowadzona, fabuła nie nuży, co jest zasługą retrospekcji. 
Z wielką przyjemnością wróciłam do Świata Wynurzonego i znowu zagłębiłam się w jego tajemnice. Miło było spotkać znanych już z poprzednich części bohaterów, a także poznać nowych. Podoba mi się również kreacja postaci Dubhe. Pod względem uporu i sprawności fizycznej przypomina Nihal. Dubhe nie ma jednak misji zbawiania świata, gdyż raz, że polityka wcale jej nie interesuje, a dwa ma gorsze problemy z Bestią, która zmienia jej życie w piekło. Ponadto Dubhe pójdzie zupełnie inną drogą, choć jej osoba na pewno wywrze wpływ na wiele wydarzeń.
Dlatego z czystym sumieniem polecam książkę nie tylko osobom lubiącym fantastykę, ale też wszystkim szukającym ciekawej, pełnej tajemniczych wydarzeń lektury.



środa, 8 lutego 2012

Stieg Larsson: Mężczyźni, którzy nienawidzą kobiet


Autor: Stieg Larsson
Tytuł: Mężczyźni, którzy nienawidzą kobiet
Tytuł serii: Millennium
Wydawca: Czarna Owca
Stron: 634
Moja ocena: 8/10
Na początku wcale nie miałam zamiaru zabierać się za czytanie tej serii. Raz, że nie gustuję w kryminałach; dwa, że te północne już w ogóle są specyficzne; a trzy, że zawsze to, co nagłośnione, automatycznie mnie odpycha. Do lektury skłoniły mnie trailery filmu Dziewczyna z tatuażem i moja niewiedza zaczęła mnie coraz bardziej drażnić. Dlatego zakupiłam trylogię okazyjnie na allegro, tłumacząc decyzję tym, że będzie to lektura nie tylko dla mnie, ale i dla mojego M.
Akurat jestem po lekturze części pierwszej i muszę przyznać, że jestem dość pozytywnie zaskoczona.
Fabuła powieści wydaje się dość prosta. Mamy dwoje głównych bohaterów: dziennikarza Mikaela Blomkvista i reasercherkę Lisbeth Salander. Początkowo ich wątki śledzimy na przemian, by potem w odpowiednim momencie się połączyły.
Mikael jest wydawcą magazynu Millennium i dziennikarzem śledczym. Poznajemy go w chwili, gdy oskarżony o zniesławienie, decyzją sądu, ma zapłacić poszkodowanemu przez swój artykuł biznesmenowi, grzywnę pieniężną i odsiedzieć trzy miesiące więzieniu. W tej trudnej dla siebie chwili, Mikael dostaje dość oryginalną propozycję. Senior rodu Vangerów prosi go, by napisał kronikę jego rodziny, choć tak naprawdę jest to tylko przykrywka dla tego, co naprawdę na zrobić. Pan Vanger prosi bowiem Mikaela, by przyjrzał się na nowo starej sprawie kryminalnej sprzed 40. lat, kiedy to w tajemniczych okolicznościach zniknęła bez śladu 14-letnia Harriet Vanger. Początkowo sceptyczny Mikael zagłębia się w historię rodziny i stopniowo poznaje coraz więcej sekretów, aż w końcu natrafia na ślad, który zmieni nie tylko jego życie, ale i ukaże nowe oblicze całej rodziny Vangerów.
Drugą bohaterką powieści jest 24-letnia Lisbeth Salander, młoda, genialna hakerka i reasercherka, typ kompletnie aspołeczny i działający często według dziwacznych reguł. Lisbeth ma kogoś w rodzaju kuratora społecznego, ubiera się dziwacznie, cała jest w tatuażach i kolczykach i nie umie lub nie chce normalnie funkcjonować wśród ludzi. Jest samotniczką i prawdopodobnie całe to jej zachowanie ma jakieś podstawy, które ona sama określa czasem mianem Całego Zła. Niczego więcej się nie dowiadujemy, natomiast z opisów kolejnych części zdołałam wywnioskować, że tomy te przyniosą odpowiedzi na zarysowujące się już teraz pytania.
Gdy śledztwo w sprawie zaginięcia Harriet Vanger zaczyna przynosić pewne owoce, Mikael prosi Lisbeth o pomoc i tak dwa wątki łączą się w jeden.
Pierwsza połowa powieści ma znacznie wolniejsze tempo. Przeprowadzka Mikaela na Hedestad, poznawanie okolicy, zmaganie się bohatera ze zmianami w życiu, nieco nużą. Choć przyjemny był fakt, że siedziałam sobie w ciepłym pokoju przy kominku, a narrator stwierdzał, że Blomkvist nie mógł się nawet umyć z rana, bo był 37 st. mróz. Przyjemnie się czyta coś takiego.
Odświeżające były fragmenty dotyczące Lisbeth i jej problemów z nowym kuratorem społecznym.
Dopiero, gdy wątki obydwojga bohaterów się łączą i pojawiają się poszlaki, zaczyna się robić ciekawie. Akcja przyspiesza i bardzo bardzo chce się poznać rozwiązanie zagadki, tym bardziej że staje się jasne, że w całą sprawę jest zamieszanych kilku członków rodziny Vangerów.
W pewnym momencie można się już nawet domyślić, co się stało z Harriet, ale że cała sprawa jest znacznie bardziej zawikłana, to to przeczucie i tak nie psuje przyjemności czytania. Powieść jest dopracowana pod każdym względem i nawet zawodowe sprawy głównego bohatera jawią się w finale powieści w zupełnie nowym świetle.
Powieść Larssona mogę polecić nie tylko miłośnikom północnych kryminałów, ale wszystkim, którzy lubią odkrywać skrzętnie już zagrzebane pod płaszczykiem lat rodzinne tajemnice. Nie zawiodłam się i niebawem sięgam po drugą część, bo mam nieodparte wrażenie, że historia Lisbeth i Mikaela dopiero nabiera rozpędu.
 
Stieg Larsson 
ur. 1954 w Skelleftehamm, zm. w 2004 roku z powodu rozległego zawału mięśnia sercowego. Szwedzki dziennikarz zajmujący się prawicowym ekstremizmem i rasizmem, autor powieści kryminalnych, dwukrotnie nagrodzony skandynawską nagrodą Szklanego Klucza.

wtorek, 7 lutego 2012

200. rocznica urodzin Karola Dickensa

Pana Dickensa chyba nikomu przedstawiać nie trzeba. Każdy, choć może często tego nieświadomy, jego twórczość zna, czy to z adaptacji filmowych, teatralnych, czy wreszcie z samego źródła tj. jego książek. Dziś napis Google wygląda bardzo ładnie, bo z okazji 200. urodzin pisarza w literki są wplecione postaci z jego książek. Tak mi się to spodobało, że nie mogłam się oprzeć  pragnieniu, by nie napisać kilku słów na ten temat. Twórczość Karola Dickensa poznałam dokładniej na studiach i tak mi się spodobała, że resztę doczytałam potem na własny użytek. 
Autor na własnej skórze poznał co to bieda i głód, ciężka praca w fabryce czy urzędzie. Dlatego też to, o czym pisał było mu nie tylko bliskie, ale też i szalenie prawdziwe.
Sam doszedł do wszystkiego, dzięki uporowi i ciężkiej pracy. Bohaterami jego książek często są dzieci; biedne i krzywdzone przez silniejszych. Każda historia kończy się jednak optymistycznie, bo po całej garści złych doświadczeń dziecko zawsze trafia na kogoś, kto na lepsze odmienia jego los. 
W swoich  powieściach Dickens dawał wyraz wrażliwości na niesprawiedliwość i krzywdę społeczną, bezduszność praw wobec ludzi ubogich.  Realistyczny i drobiazgowy opis środowisk społecznych , zwłaszcza mieszczańskich i biedoty miejskiej  zespalał z romantyczną atmosferą baśniowości i liryzmem. Stał się kronikarzem życia ówczesnego  Londynu.  Stworzył wspaniałe i zabawne  postacie dziwaków i ekscentryków o rysach karykaturalno - groteskowych. Operował szeroką skalą humoru, często o zabarwieniu satyrycznym. Kiedy umarł, w wielu angielskich domach przywdziano żałobę.
Któż nie czytał choćby jednej książki tego autora? Wszyscy przecież znają Opowieść wigilijną, Oliviera Twista, Wielkie nadzieje, czy Klub Pickwicka.  

 
 
Jedna z moich ulubionych i chyba najzabawniejszych książek tego autora Klub Pickwicka, o czterech dżentelmenach, nieustannie wpadających w kłopoty i jedzących bardzo smaczne posiłki. Sama Ania z Zielonego Wzgórza mawiała, że czytając Pickwicka natychmiast robi się głodna. 
 
 
 
 
 
 

 
Jak dla mnie chyba najsmutniejsza książka tego autora, choć rzecz jasna, zakończenie ma całkiem pozytywne; Oliver Twist
Jednak ciężkie i bolesne doświadczenia małego Olivera  zawsze mnie zasmucały.







Najsłynniejsza i najbardziej znana historia Dickensa; Opowieść wigilijna. Po napisaniu okazała się niesamowitym sukcesem, a co najciekawsze Dickens napisał ją  przede wszystkim po to, by spłacić długi. Paskudny i wredny Scrooge, przeżywający duchową przemianę w Wigilijną Noc nieodmiennie wzrusza od 169 lat, bo tyle już sobie liczy ta historia.








David Copperfield, zwany w książce przez przyjaciół Stokrotką, zawiera najwięcej wątków autobiograficznych. David po wielu przejściach i rozczarowaniach zostaje pisarzem, podobnie jak jego twórca. 
Po Klubie Pickwicka to chyba moja druga ulubiona powieść tego autora. 



Dla odmiany tutaj główną bohaterką jest młoda dziewczyna, Amy zwana przez wszystkich Małą Dorrit. Klasyczny przykład, że pieniądze szczęścia nie dają, a wyzwalają w ludziach wszystko to, co najgorsze.






Wielkie nadzieje to zawikłana historia miłości ubogiego Pipa i bogatej Estelli. Powraca tematyka już znana; co jest ważniejsze miłość czy pieniądze i czy da się żyć z jednym, nie mając drugiego. Ciekawe, że Dickens początkowo, chciał dać powieści zakończenie bez happy endu, ale zmienił zdanie za namową przyjaciela. 
 
 
 
 
 
To co prawda nie są wszystkie powieści tego autora. Skupiłam się tylko na tych najbardziej znanych i mi bliskich. 
A jak jest z Wami? Macie ulubione książki tego autora?




poniedziałek, 6 lutego 2012

Blake Charlton: Czaropis

Autor: Blake Charlton
Tytuł: Czaropis
Wydawca: Prószyński i s-ka
Stron: 605
Moja ocena: 10/10
Do lektury Czaropisu zachęciła mnie głównie okładka i ciekawy tytuł. Czasem szata wierzchnia okazuje się skrywać, bardzo interesujące wnętrze. Głównym bohaterem powieści jest młody adept sztuk czarodziejskich Nikodemus Weal. Magia, o której tutaj mowa polega na tworzeniu zaklęć, których źródłem jest ludzkie ciało, a surowcem słowa i język. Stąd, aby rzucone zaklęcie było nie tylko udane, ale i precyzyjne, należy dobrze znać zasady pisowni, gramatykę i składnię owego języka. Można wtedy czynić niesamowite rzeczy, pogłębiać swoją wiedzę, prowadzić badania lingwistyczne. Wydaje się jednak, że Nikodemus nigdy aż tak daleko nie zajdzie. Posiada bowiem skazę, która uniemożliwia mu rzucanie prawidłowych zaklęć, a w dodatku wszystkie teksty i księgi, których dotknie, również stają się błędne. W książce i tym magicznym świecie nazywa się to kakografią, w naszym, biorąc pod uwagę osobę autora, dysleksją. Już samo to w głównym bohaterze bardzo mnie zaciekawiło. Młodzieniec stara się bardzo, ma olbrzymi głód wiedzy i wiele dobrych chęci, ale najczęściej obraca się to w niwecz, przypominając mu o tym, że skończy jako nędzny pomocnik bibliotekarza, przy odrobinie szczęścia, rzecz jasna. Ten fakt jest dla Nikodemusa tym bardziej bolesny, że początkowo stare przepowiednie, mając na uwadze jego bliznę na karku, miały go za Zimorodka, czyli kogoś, kto przywróci w języku ład i poprowadzi ku lepszej przyszłości. Niespełnione nadzieje i bycie kimś gorszym nieustannie bohatera boli.
Tymczasem w Akademii trwa zjazd magicznych reprezentantów różnych krajów i właśnie wtedy zostaje zamordowana pani dziekan, a potem kolejno młodzi studenci. Nauczyciel i mentor Nikodemusa profesor Shannon twierdzi, że zabójca zabija za pośrednictwem stworzonego przez siebie glinianego golema, ale śledczy nie chcą w to wierzyć. Zaś w samym Nikodemusie, widzą nie Zimorodka, uosobienie ładu i porządku, a Nawałnika Burzowego, twórcę chaosu. I faktycznie jakby na złość, czego się młodzieniec dotknie, zostaje wypaczone i osiąga rozmiary katastrofy. 
Na początku lektury, jak to zawsze bywa przy wchodzeniu w nowy świat, czułam pewne zagubienie, zwłaszcza przy  opisach tworzenia i  rzucania zaklęć. 
Potem jednak dałam się uwieść czarowi starej akademii, kamiennym gargulcom, pilnującym wejść, księgom, tak szanowanym i cenionym, ze względu na zawieraną przez nich wiedzę. 
Udał się również autorowi czarny charakter, którego ciało jest gdzieś ukryte, a jego dusza wychodzi na świat w glinianych lub stalowych golemach.  
Z czasem akcja nabiera rozpędu i robi się coraz ciekawiej. Oczywiście w centrum zdarzeń jest Nikodemus. Od chwili, gdy usłyszał o tym, że tajemniczy potwór poluje prawdopodobnie na niego, w młodzieńcu budzi się nadzieja, że może jest szansa, by pozbył się dręczącej go skazy, że może jeszcze stać się pełny. 
Rzeczywiście w pewnym momencie bohater stanie przed wyborem: ład i to co znane, czy oryginalność i to co nowe. Co wybierze? Trudno orzec, gdyż w momencie, gdy większość intryg, ulega rozwiązaniu, niemal w tym samym momencie, zawiązują się nowe. Wszak Czaropis stanowi część pierwszą trylogii. 
Niemniej jednak przygody Nikodemusa i jego przyjaciół wciągają i nie pozwalają się oderwać aż do ostatniej strony. 
Polecam nie tylko fanom fantastyki, ale też każdemu, kto ma czasem kłopoty z pisownią, czy gramatyką. Warto zobaczyć, jak to wszystko wygląda w magicznym wydaniu.

                                                           *******************
Blake Charlton - ukończył Uniwersytet Yale. Pracował jako nauczyciel angielskiego, nauczyciel dla upośledzonych i trener futbolu. Obecnie Blake jest studentem  medycyny w Stanford Medical School, a także prowadzi kursy kreatywnego pisania. „Czaropis” to jego debiutancka powieść, otwierająca trylogię, której drugi tom zaplanowany jest na styczeń 2011 roku.